My pregnancyjourney: Deel 5

Assalaamoe aleikoem wa rahmatullahi wa barakatuh lieve akhawaat, 

Na lange afwezigheid ben ik weer in the mood om the schrijven. Het is soms zo gek, als moeder zijn je dagen vaak zó gevuld dat je niet eens weet waar je een moment rust moet vinden om even te schrijven. En daarnaast zijn er zoveel verschillende dingen om te bespreken dat ik soms niet eens weet waar ik beginnen moet. Maar het aller meest van alles heb ik er de motivatie niet voor op kunnen brengen. Maar vandaag wil ik graag het laatste deel schrijven over mijn zwangerschap van Safa & zal ik in sha Allah afsluiten met bijzonder nieuws ❤.

Naast de kwalen & het woelen in de nacht en de drukke dagen gevuld met afstuderen was ik intens gelukkig. Alhamdoellilaah. In mijn vrije momenten was ik op pad & bezig met het verzamelen van alle babyspullen. Met week 31 was ik al druk bezig met het inpakken van mijn vluchtkoffer, wasjes aan het draaien voor onze dochter & heb ik een geboorteplan geschreven en een bevallingscursus gevolgd. Ik heb gedurende mijn zwangerschap diverse borstvoedingsvoorlichtingen bijgewoond, een rondleiding gedaan in het kraamhotel & was ik volop aan het lezen en (voor)genieten van het nieuwe hoofdstuk dat zou aanbreken in sha Allah. Ik had een grote buik en de baby was al vroeg ingedaald waardoor ik al rondwandelde als Donald Duck. Maar terugkijkend heb ik nog steeds een glimlach op mijn gezicht als ik denk aan deze periode. Omdat ik gezegend genoeg was om mij gedurende mijn zwangerschap helemaal mijzelf te voelen. Ik was niet overemotioneel of had last van 'moodswings'. Ik was mentaal heel kalm en dat maakte dat ik met veel plezier mijn zwangerschap heb mogen ervaren, alhamdoellilaah. En dat ik, ondanks de drukte, altijd heel positief kon blijven.

Tijdens mijn 35e week van de zwangerschap heb ik mijn laatste onderdelen van mijn studie afgerond & mijn scriptie definitief ingeleverd. Soubhana Allah precies in dezelfde week dat, indien ik gewerkt had, ik officieel met zwangerschapsverlof had gegaan. En zo voelde het dan ook voor mij, eindelijk klaar. Nu was het een kwestie van afwachten! Het was kerstvakantie, en de kou nam toe. Maar ik was enorm gelukkig in mijn kleine bubbel. Heel mobiel was ik niet meer, maar met mijn man ging ik nog gezellig (met de auto) diverse keren op pad. Ik liep als een slak, maar het was wel enorm gezellig onze laatste weken samen. En terugkijkend hebben wij daar ook écht van genoten, het hele samen zijn maar ook de voorbereidingen op de komst van onze dochter. Dit vulde onze dagen. De laatste periode van de zwangerschap was ik lichamelijk heel moe, maar mijn gehele zwangerschap heeft mijn man enorm gelachen omdat ik altijd zo actief blijf voor een zwangere dame. Echt stilzitten kan ik niet, dus ik bleef eigenlijk altijd wel bezig. Eerst nog wat mobieler en langzaam steeds minder ver uit de buurt. Voor mij was dit hoe ik erin stond, ik maakte al onderscheid in mijn hoofd. "Mijn leven voor kinderen" en "mijn leven na kinderen". En ik wist dat dit betekende dat ik alles opnieuw zou moeten gaan uitvinden. Ik wist dat ik moest aankijken hoe mijn kindje is, en wanneer we er samen aan toe zouden zijn om langzaam steeds grotere afstanden af te leggen en naar buiten te gaan. En met dit idee had ik veel vrede alhamdoellilaah. Dus na een laatste dag op pad met een vriendin met ong. 37 weken zwanger nam ik voorlopig afscheid van de zwartjanstraat, één van mijn favoriete winkelstraten en bleef ik vanaf dit punt in de zwangerschap vooral in mijn eigen omgeving. Maar eigenlijk was ik elke dag wel een beetje buiten, in de moskee of lekker aan het wandelen, naar de supermarkt etc. De mensen om mij heen moesten hier enorm om lachen en verklaarde mij regelmatig voor gek. Maar voor mij was het heerlijk om een beetje bezig te blijven. Ik geloof ook nog steeds met heel mijn hart dat dit geholpen heeft met de bevalling en mijn herstel (zowel lichamelijk als emotioneel) erna.

Toen ik 37 weken en 6 dagen zwanger was was mijn zusje bij mij op bezoek. We waren samen aan het wandelen naar de winkel om lekker dikkie een kapsalon te kopen (ieuw June!). Onderweg hoorde ik dat ik een e-mail binnenkreeg op mijn telefoon en omdat ik aan het wachten was op mijn laatste resultaten opende ik de mail midden op straat. Allahoe akbar. Het verlossende woord (oké zin): "Ik was afgestudeerd!". Ik had mijn scriptie afgerond met een 7,4! Alhamdoellilaah!
Van blijdschap sprong ik midden op straat (letterlijk!) een gat in de lucht. Mijn zusje had zowat een zenuwinzinking haha. Maar het was gewoon gelukt! Ik had mijn scriptie gehaald, nog voor de geboorte van mijn dochter.. Soubhana Allah! Hoe hard ik ook gewerkt had de afgelopen maanden had ik nooit durven hopen dat ik mijn opleiding zo mooi had kunnen afsluiten. Na alles.

Diezelfde avond lag ik aan de CTG omdat mijn dochtertje deze dag gestopt leek met bewegen, en lag ik mijn docenten te mailen om mijn laatste resultaten in te voeren zodat ik mijn diploma aan kon vragen. De dag erna zat ik weer een hele ochtend in het ziekenhuis samen met mijn moeder en tante omdat ik terug moest komen om de groei en grootte van mijn dochter te onderzoeken. Na een echo en wederom een half uur aan de CTG kwam de gynaecologe voor een gesprek. Zij gaf aan dat zij er vrij zeker van waren dat we te maken hebben met een vrij grote baby, omdat ik een behoorlijke buik heb maar eigenlijk op de echo zichtbaar is dat er niet meer heel veel vruchtwater aanwezig was. Ook hadden zij gemeten dat zij ongeveer 4 kilo zou wegen (met 38 weken!). De optie werd gepresenteerd om één deze dagen in te leiden. De ochtend erna moest ik terugkomen voor een suikertest (die ik tot op heden niet gedaan had) en daarna zou ik opnieuw een gesprek hebben en zou er een keuze gemaakt worden. De ochtend erna volgde de suikertest in het ziekenhuis en tegelijk kreeg ik meldingen van school dat mijn laatste resultaten werden ingevoerd en ik mijn diploma aan kon vragen. Ik was met mijn schoonzus terwijl ik aan het wachten was op de uitslag van de suikertest, en daarna wisselde zij en mijn man af toen het gesprek met de gynaecologe volgde. Hier zijn wij akkoord gegaan om 4 dagen later in te leiden, ondanks dat er alhamdoellilaah geen zwangerschapsdiabetes werd vastgesteld. De rest van de dag ging als een soort roes aan mijn voorbij. Mijn man cancelde alle afspraken die hij had en we gingen samen gezellig lunchen bij de Ikea. Ik was 38 weken & 1 dag zwanger.. Wat voelde het opeens snel allemaal! Ik had er eigenlijk op gerekend dat ik over tijd zou zijn, maar ineens kwam ze eerder. En hoewel wij enthousiast waren en blij dat alles dusver goed ging met haar waren wij ook enorm ondersteboven van alles wat er ineens in werking gezet werd. Soubhana Allah.
Die nacht kon ik niet slapen, ik had zoveel onderzoek gedaan vooraf naar verschillende bevallingen en verschillende opties, maar inleiden was ik niet diep op ingegaan. Wat ging er eigenlijk gebeuren? Kon ik wél rondlopen en de houdingen gebruiken die ik geleerd had tijdens mijn cursussen of zou ik (in mijn hoofd) 'vastgebonden' worden op een bed? Mocht ik nog gebruik maken van een baarkruk als ik dit wilde? De douche? Kon ik nog wel inbreng hebben of zouden zij alles uit handen nemen? WAT IS EEN BALLON!? Dus midden in de nacht kroop ik in de woonkamer achter mijn laptop en begon ik zoveel ik kon research te doen en een vragenlijst te maken. De ochtend erna belde ik naar het ziekenhuis met al mijn vragen. Ik werd enorm vriendelijk te woord gestaan waarna het gesprek beëindigd werd. Nog geen minuut later werd ik teruggebeld door het ziekenhuis en zei het meisje aan de telefoon: "Mevrouw u klinkt toch wel érg bezorgd. Ik heb even overlegd. Waarom komt u vandaag niet even langs dan heeft u hier eventjes een gesprek en kunt u het nodige zélf zien?".
Ik barstte bijna in tranen uit van opluchting, dit was alles wat ik wilde. Gehoord worden. Ik ging direct akkoord en belde mijn lieve vriendin Umm Adam op of zij met mij mee wilde komen omdat ik op dit punt van de zwangerschap niet meer zo goed alleen naar buiten durfde. Lief als ze is allahoema bareek ging zij direct akkoord. Moge Allah Azza wa Djall van haar houden, ameen.

Samen gingen we richting het ziekenhuis en had ik een gesprek met een verpleegkundige. Zij nam alles met mij door, beantwoordde al mijn vragen en noteerde mijn wensen. Zij gaf mij tijdschriften, adviezen en folders mee naar huis zodat ik mij rustig in kon lezen en zij verzekerde mij ervan dat ik altijd mocht bellen. Ik ging ontzettend opgelucht naar buiten. Samen met mijn vriendin en haar zoontje zijn we nog even gaan zitten in de kantine van het ziekenhuis om even wat te drinken voor we allebei weer onze eigen weg op gingen.
In de avond besefte ik dat ik mijn dochter de hele dag niet gevoeld had en moest ik wederom naar de daycare in het ziekenhuis om aan de CTG te gaan. Er werd nog een echo gedaan en voor het eerst werd ik gecheckt op ontsluiting. Het was enorm pijnlijk, en het vruchtwater was op dit punt eigenlijk zo afgenomen dat het niet zeker was of ik het zou redden tot zondag. Ik mocht voor nu naar huis en ik moest de dag erna terugkomen zodat er een definitieve beslissing genomen kon worden.
De hele nacht had ik krampen en de ochtend erna had ik een heel klein beetje bloed. Ik wist dat de kans groot was dat het ziekenhuis mij niet meer zou laten gaan. Dit was de dag dat ik stopte met mijn schoenen aandoen (wat al sinds week 27 ellende was) en ging ik de laatste dingen halen op mijn OGG sloffen (fake ugg instapsloffen). Ook wilde ik heel graag nog naar jumuah toe. Mijn man was stomverbaasd dat ik dat nog zo graag wilde maar hij liet mij gaan. Onder de voorwaarde dat ik niet zou staan maar op een stoel zou zitten. Na jumuah kwam ik thuis en ik MOEST douchen, mijn man MOEST nog even stofzuigen en ik kon niet naar het ziekenhuis voor de laatste dingen in mijn vluchtkoffer zaten. Mijn man dacht dat we wel weer thuis zouden komen, maar ik had een heel sterk gevoel. Eenmaal in het ziekenhuis en een half uur aan de CTG en wat verder onderzoek werd mij geadviseerd om niet meer naar huis te gaan en te beginnen met inleiden. Eigenlijk zouden mijn man en ik nog samen naar het winkelcentrum gaan, en ik dacht dat ik met mijn ballon nog wel naar buiten mocht. De inleiding begon, en al snel bleek dat ik in de afgelopen uren sinds mijn laatste onderzoek al zélf 2 centimeter ontsluiting had. Toen ik vroeg of ik naar buiten mocht begonnen ze gewoon te lachen. Ik kon nu echt nergens meer heen, ik moest blijven. Ik zou niet meer weggaan zonder mijn dochter. Na een bevalling van ongeveer 21 uur werd onze prachtige dochter Safa geboren met, hou je vast, 3990 gram. Allahoema bareek! Ik kijk nog steeds met zoveel rust en warme gevoelens terug op hoe alles is gegaan alhamdoellilaah. Ik ben zo dankbaar dat ik de bevalling heb gekregen die ik had, ondanks dat het niet makkelijk was heb ik mij zelfs tijdens de bevalling mijzelf gevoeld en het moment dat Safa in mijn armen lag was alles goed. Soubhana Allah. Alsof mijn hart op dat moment zei, "daar ben je eindelijk!".

Dit is één van de meest bijzondere momenten van mijn leven alhamdoellilaah..

En nu dan mijn bijzondere nieuws.. Momenteel ben ik bijna 25 weken zwanger van onze tweede dochter. Alhamdoellilaah❤.. Onze prachtige Safa word naar verwachting met 1 jaar en 5 maanden in sha Allah grote zus ! Dit word wel heel gek, ineens 2 kleine meiden hier. Moeder van 2 kindjes zal wel weer een enorme overgang zijn van moeder van één. Maar dit is wederom een journey die ik ontzettend graag vast wil leggen en delen met jullie in sha Allah!

Stay tuned in sha Allah, ik hoop snel weer te bloggen in sha Allah!

disclaimer: deze blog is geschreven onder constant getreiter van mijn 13,5 maanden oude dochter