Trauma & Moederschap
Salaamoe Aleykoem wa Rahmatullahi wa Barakatuhu akhawaat,
Moederschap. Dit is anders voor iedereen. Moederschap is een nieuw hoofdstuk in jouw leven, een nieuwe dimensie die je vindt binnen jezelf. Een nieuw gezicht van jezelf die je volledig moet ontwikkelen en leren kennen. Soms worden vrouwen al moeders beginnend bij een kinderwens. Soms zodra zij dat +je zien op hun zwangerschapstest..
Andere vrouwen waren al moeders voor hun broertjes & zusjes, en sommigen moeten deze nieuwe kant van zichzelf ontdekken zodra zij hun baby in hun armen sluiten.
Niks is minderwaardig. Wij lopen allemaal met onze eigen emotionele bagage. En moederschap betekend dat jij jezelf moet herontdekken. Nieuwe ritmes vinden, nieuwe onzekerheden onder ogen komen en soms ook de demonen die jij nog diep verstopt had ergens diep van binnen uitdagen tot confrontatie. Ondanks dat jij deze misschien voor zo lang hebt vermeden. It's time momma..
Voor mij is moederschap dusver een prachtige nieuwe reis samen met mijn man & dochter. Ik genoot voorheen voor mijzelf, nu geniet ik ook via haar. Dit moet wel in balans blijven, want zoals ik vele moeders wél heb zien doen wil ik niet mijn dromen & wensen vestigen op haar. Ik wil niet dat zij leeft met die druk. Ik laat soms ook mijn tranen gaan bij Safa, ik wil dat zij weet dat het oké is om soms kwetsbaar te zijn. Dat wij soms huilen om vervolgens weer verder te kunnen.
Ze is bijna 11 maanden oud, nog te klein om écht te begrijpen wat er is. Maar toch aait ze zachtjes met haar handje over mijn ogen wanneer ze tranen ziet en wordt ze heel rustig. Dit vind ik heel mooi en vrolijkt mij altijd op. Soubhana Allah.
Ik ben weer gedoken in het schrijven, omdat ik op deze manier mijn gevoelens, mijn bergen gevoelens een plekje kan geven en eraan kan gaan werken dat deze mij niet meer besluipen. Ik ben namelijk iemand die haar leven romantiseert, en hiermee negeer ik soms de gapende wonden in mijn ziel.
Ik belichaam trauma. Veel van mijn acties en reacties komen voort uit het feit dat ik een getraumatiseerd persoon ben. Op mijn eigen manier heb ik deze trauma's een plek gegeven en leef ik ermee. De meeste dagen ben ik licht als een veer, en andere dagen draag ik het gewicht van mijn trauma.. of sterker nog.. sleep ik dit gewicht met mij mee.
Ik word veelal aangesproken dat ik soms té warm ben voor mijn dochter, dat ik teveel met haar meevoel en dat ik mij té diep laat raken door haar verdriet soms.
Ik word aangesproken op het feit dat, men mij eigenlijk niet meer zonder haar ziet. "Ga een keer lekker wat voor jezelf doen joh".
Er is veel uitgesproken dat en eigenlijk niet begrijpt waarom ik niet werk. "Ben je dan heel de dag thuis?".
Ik begrijp de opmerking, ik begrijp de gedachte. Ik heb deze zelf zo vaak gehad toen ik nog geen moeder was. Moeders zoals ik nu zelf ben gaven mij ergens ook een benauwd gevoel. Terwijl het nu de opmerkingen zijn zoals "ga een keer wat voor jezelf doen" die mij benauwen. De druk van anderen hoe zij vinden dat ik het moet doen denk ik.. Of misschien als ik heel eerlijk ben, het feit dat ook ik het nog niet allemaal uitgevogeld heb. Er is één ding dat ik weet. Als een kind van trauma, is dat het laatste dat ik wil voor mijn dochter. Ik was niet iemand die graag thuis was, of zich verheugde op avonden thuis. Weinig. Dit idee benauwd mij deze dagen. Het idee dat Safa zich veiliger zal voelen buiten dan thuis, zoals ik zoveel jaren van mijn leven gedaan heb. Het idee dat ik een aandeel kan hebben in het brengen van zoveel verdriet, nachtmerries & schade bij mijn dochter.
Als ik om mij heen kijk vind ik de wereld een koude, kille plaats. We maken onze eigen veilige haven, hier dien je voor te werken. En hard ook!
Daar vul ik tegenwoordig mijn dagen mee. Een warm nest creëren voor mijn gezin. Een warme moeder zijn voor mijn dochter, en de tijd nemen om met haar te spelen en om van elkaar te leren.
Ik begrijp dat er veel moeders zijn die in staat zijn dit te doen én een sociaal netwerk te behouden én een carrière. En dames, ik applaudisseer voor jullie. I know how hard it can be.
Ik kan mij niet voorstellen hoe jullie dit doen, allahoema bareek!
En misschien is het wel mijn trauma, mijn jeugd en hoe mijn leven mij gevormd heeft dat mij drijft om de keuzes te maken die ik maak.
Misschien is het hierom dat ik zonder er over na te denken ben gestopt met werken, dat het voor mij niet eens een optie is om mijn dochter weg te brengen.
Misschien is het mijn eigen litteken, waardoor ik haar bij mij houdt en actief eraan werk om de beste variant van mijzelf te zijn. Zowel voor haar als voor mijzelf, als voor mijn man. Maar het aller meest omdat ik nu ook kan werken aan mijn geloof. Aan mijn deen. Omdat ik de kans & tijd krijg mij te ontwikkelen, terwijl ik tijd spendeer met mijn dochter.
Misschien vind ik het heerlijk dat zij mij nodig heeft nu, omdat ik weet dat dit heel snel weg zal gaan. Omdat ik er ook klaar voor wil zijn wanneer ik haar straks stukje bij beetje los moet gaan laten & haar het vertrouwen moet geven in zichzelf. Want als ik naar haar kijk geloof ik dat zij alles kan waar zij haar gedachten op zet. In sha Allah.
Als ik naar haar kijk wil ik een moeder en een vrouw zijn waar zij tegenop kan kijken. Die heeft getoond dat zij haar eigen pad is gaan bewandelen, against all odds. Alhamdoellilaah.
Ik ben nog heel zoekend. Ik heb het verre van uitgevogeld. Ik ben nu aan het groeien, ontwikkelen en ik heb de façade naast mij neergelegd. Ik zal daar geen energie meer aan verspillen.
Ik ben verre van perfect. En de keuzes die ik maak voor mijn dochter, zullen vast anders kunnen. Maar ik hou van haar. En langzaamaan hou ik ook steeds meer van mijzelf. Langzaamaan bouw ik een leven op de grond die voorheen droog en vruchteloos leek. Op de koude, levenloze grond waar ik voorheen tranen liet vloeien en deze grond heeft mij van zero comfort voorzien. Het was wat ik had, en met mijn bekering tot de Islaam heb ik de kracht gevonden om te gaan zaaien. Zaaien, zaaien, zaaien en zorgen. Ik ben gaan bouwen aan mijn dorre leven, ik ben mijzelf bij elkaar gaan rapen en heb mijn eigen wonden gehecht. Alhamdoellilaah. Allah Azza wa Djall was, en ís genoeg voor mij. Hij bracht mijn man in mijn leven die op mijn kille grond een huis bouwde. Een huis met een dak boven mijn hoofd. Een veilige plek waar ik mijzelf mocht zijn. Voor het eerst in mijn leven.
Ik heb alle jaren geleefd met mensen die deels wél, deels niet van mij hielden. Mensen die delen van mij waardeerde en liefhadden, en delen van mij negeerde en wegstopte.
Pas sinds 3 jaar woon ik samen met iemand die mij accepteert, en mijn gapende wonden en trauma voor lief neemt. Iemand die gelooft in mij. Iemand die de kanten die anderen van mij negeerde of zelfs verafschuwde lief kan hebben. En hoewel ik de jaren ervoor eraan gewerkt had dat ik mijzelf was gaan waarderen en vooral aan het vechten was om de vrouw te worden die ik wilde zijn. Een vrouw aan wie ik nog steeds aan het werken ben..
Het was meer dan verademend om met iemand te zijn bij wie dit vanzelfsprekend is. Om te leven met iemand die zegt "Wil je schrijven? Schrijf!" of "geen muziek? Geen muziek!".
Iemand die mij 1,5 jaar na ons huwelijk al meenam op Hadj, mijn diepste droom.
Iemand die samen met mij is gaan leren en ontwikkelen op de weg van Allah Azza wa Djall.
En iemand die samen met mij nadenkt en werkt aan een opvoeding voor onze dochter, een warme opvoeding gevuld met liefde en religie en acceptatie.
Want alhamdoellilaah, ook hierin staan we op dezelfde golflengte.
Stukje bij beetje, hoewel hij helaas nog steeds zijn kop nog wel eens opsteekt, geef ik mijn trauma een plek. In het verleden. Waar het hoort.
Ik leer te waarderen en te houden van wat ik heb, en ik blijf actief doorwerken aan het vormen van het huishouden & het leven dat ik wenste voor mijzelf. Een leven die ik nu wens voor mijn dochter en mijn man in sha Allah.
Trauma zal altijd een stuk blijven van wie ik ben. Maar ik hoop dat ik alsmaar zal blijven groeien en ontwikkelen. En dat op een dag mijn trauma, mijn dark & twisty momenten, dat die de voeding bleken om te gaan verbouwen op de droge grond. Die dan hopelijk een prachtige, volle, weelderige tuin is geworden. Groeiend & bloeiend. Een fijne plek voor mij & mijn gezin.
In sha Allah.
Moederschap. Dit is anders voor iedereen. Moederschap is een nieuw hoofdstuk in jouw leven, een nieuwe dimensie die je vindt binnen jezelf. Een nieuw gezicht van jezelf die je volledig moet ontwikkelen en leren kennen. Soms worden vrouwen al moeders beginnend bij een kinderwens. Soms zodra zij dat +je zien op hun zwangerschapstest..
Andere vrouwen waren al moeders voor hun broertjes & zusjes, en sommigen moeten deze nieuwe kant van zichzelf ontdekken zodra zij hun baby in hun armen sluiten.
Niks is minderwaardig. Wij lopen allemaal met onze eigen emotionele bagage. En moederschap betekend dat jij jezelf moet herontdekken. Nieuwe ritmes vinden, nieuwe onzekerheden onder ogen komen en soms ook de demonen die jij nog diep verstopt had ergens diep van binnen uitdagen tot confrontatie. Ondanks dat jij deze misschien voor zo lang hebt vermeden. It's time momma..
Voor mij is moederschap dusver een prachtige nieuwe reis samen met mijn man & dochter. Ik genoot voorheen voor mijzelf, nu geniet ik ook via haar. Dit moet wel in balans blijven, want zoals ik vele moeders wél heb zien doen wil ik niet mijn dromen & wensen vestigen op haar. Ik wil niet dat zij leeft met die druk. Ik laat soms ook mijn tranen gaan bij Safa, ik wil dat zij weet dat het oké is om soms kwetsbaar te zijn. Dat wij soms huilen om vervolgens weer verder te kunnen.
Ze is bijna 11 maanden oud, nog te klein om écht te begrijpen wat er is. Maar toch aait ze zachtjes met haar handje over mijn ogen wanneer ze tranen ziet en wordt ze heel rustig. Dit vind ik heel mooi en vrolijkt mij altijd op. Soubhana Allah.
Ik ben weer gedoken in het schrijven, omdat ik op deze manier mijn gevoelens, mijn bergen gevoelens een plekje kan geven en eraan kan gaan werken dat deze mij niet meer besluipen. Ik ben namelijk iemand die haar leven romantiseert, en hiermee negeer ik soms de gapende wonden in mijn ziel.
Ik belichaam trauma. Veel van mijn acties en reacties komen voort uit het feit dat ik een getraumatiseerd persoon ben. Op mijn eigen manier heb ik deze trauma's een plek gegeven en leef ik ermee. De meeste dagen ben ik licht als een veer, en andere dagen draag ik het gewicht van mijn trauma.. of sterker nog.. sleep ik dit gewicht met mij mee.
Ik word veelal aangesproken dat ik soms té warm ben voor mijn dochter, dat ik teveel met haar meevoel en dat ik mij té diep laat raken door haar verdriet soms.
Ik word aangesproken op het feit dat, men mij eigenlijk niet meer zonder haar ziet. "Ga een keer lekker wat voor jezelf doen joh".
Er is veel uitgesproken dat en eigenlijk niet begrijpt waarom ik niet werk. "Ben je dan heel de dag thuis?".
Ik begrijp de opmerking, ik begrijp de gedachte. Ik heb deze zelf zo vaak gehad toen ik nog geen moeder was. Moeders zoals ik nu zelf ben gaven mij ergens ook een benauwd gevoel. Terwijl het nu de opmerkingen zijn zoals "ga een keer wat voor jezelf doen" die mij benauwen. De druk van anderen hoe zij vinden dat ik het moet doen denk ik.. Of misschien als ik heel eerlijk ben, het feit dat ook ik het nog niet allemaal uitgevogeld heb. Er is één ding dat ik weet. Als een kind van trauma, is dat het laatste dat ik wil voor mijn dochter. Ik was niet iemand die graag thuis was, of zich verheugde op avonden thuis. Weinig. Dit idee benauwd mij deze dagen. Het idee dat Safa zich veiliger zal voelen buiten dan thuis, zoals ik zoveel jaren van mijn leven gedaan heb. Het idee dat ik een aandeel kan hebben in het brengen van zoveel verdriet, nachtmerries & schade bij mijn dochter.
Als ik om mij heen kijk vind ik de wereld een koude, kille plaats. We maken onze eigen veilige haven, hier dien je voor te werken. En hard ook!
Daar vul ik tegenwoordig mijn dagen mee. Een warm nest creëren voor mijn gezin. Een warme moeder zijn voor mijn dochter, en de tijd nemen om met haar te spelen en om van elkaar te leren.
Ik begrijp dat er veel moeders zijn die in staat zijn dit te doen én een sociaal netwerk te behouden én een carrière. En dames, ik applaudisseer voor jullie. I know how hard it can be.
Ik kan mij niet voorstellen hoe jullie dit doen, allahoema bareek!
En misschien is het wel mijn trauma, mijn jeugd en hoe mijn leven mij gevormd heeft dat mij drijft om de keuzes te maken die ik maak.
Misschien is het hierom dat ik zonder er over na te denken ben gestopt met werken, dat het voor mij niet eens een optie is om mijn dochter weg te brengen.
Misschien is het mijn eigen litteken, waardoor ik haar bij mij houdt en actief eraan werk om de beste variant van mijzelf te zijn. Zowel voor haar als voor mijzelf, als voor mijn man. Maar het aller meest omdat ik nu ook kan werken aan mijn geloof. Aan mijn deen. Omdat ik de kans & tijd krijg mij te ontwikkelen, terwijl ik tijd spendeer met mijn dochter.
Misschien vind ik het heerlijk dat zij mij nodig heeft nu, omdat ik weet dat dit heel snel weg zal gaan. Omdat ik er ook klaar voor wil zijn wanneer ik haar straks stukje bij beetje los moet gaan laten & haar het vertrouwen moet geven in zichzelf. Want als ik naar haar kijk geloof ik dat zij alles kan waar zij haar gedachten op zet. In sha Allah.
Als ik naar haar kijk wil ik een moeder en een vrouw zijn waar zij tegenop kan kijken. Die heeft getoond dat zij haar eigen pad is gaan bewandelen, against all odds. Alhamdoellilaah.
Ik ben nog heel zoekend. Ik heb het verre van uitgevogeld. Ik ben nu aan het groeien, ontwikkelen en ik heb de façade naast mij neergelegd. Ik zal daar geen energie meer aan verspillen.
Ik ben verre van perfect. En de keuzes die ik maak voor mijn dochter, zullen vast anders kunnen. Maar ik hou van haar. En langzaamaan hou ik ook steeds meer van mijzelf. Langzaamaan bouw ik een leven op de grond die voorheen droog en vruchteloos leek. Op de koude, levenloze grond waar ik voorheen tranen liet vloeien en deze grond heeft mij van zero comfort voorzien. Het was wat ik had, en met mijn bekering tot de Islaam heb ik de kracht gevonden om te gaan zaaien. Zaaien, zaaien, zaaien en zorgen. Ik ben gaan bouwen aan mijn dorre leven, ik ben mijzelf bij elkaar gaan rapen en heb mijn eigen wonden gehecht. Alhamdoellilaah. Allah Azza wa Djall was, en ís genoeg voor mij. Hij bracht mijn man in mijn leven die op mijn kille grond een huis bouwde. Een huis met een dak boven mijn hoofd. Een veilige plek waar ik mijzelf mocht zijn. Voor het eerst in mijn leven.
Ik heb alle jaren geleefd met mensen die deels wél, deels niet van mij hielden. Mensen die delen van mij waardeerde en liefhadden, en delen van mij negeerde en wegstopte.
Pas sinds 3 jaar woon ik samen met iemand die mij accepteert, en mijn gapende wonden en trauma voor lief neemt. Iemand die gelooft in mij. Iemand die de kanten die anderen van mij negeerde of zelfs verafschuwde lief kan hebben. En hoewel ik de jaren ervoor eraan gewerkt had dat ik mijzelf was gaan waarderen en vooral aan het vechten was om de vrouw te worden die ik wilde zijn. Een vrouw aan wie ik nog steeds aan het werken ben..
Het was meer dan verademend om met iemand te zijn bij wie dit vanzelfsprekend is. Om te leven met iemand die zegt "Wil je schrijven? Schrijf!" of "geen muziek? Geen muziek!".
Iemand die mij 1,5 jaar na ons huwelijk al meenam op Hadj, mijn diepste droom.
Iemand die samen met mij is gaan leren en ontwikkelen op de weg van Allah Azza wa Djall.
En iemand die samen met mij nadenkt en werkt aan een opvoeding voor onze dochter, een warme opvoeding gevuld met liefde en religie en acceptatie.
Want alhamdoellilaah, ook hierin staan we op dezelfde golflengte.
Stukje bij beetje, hoewel hij helaas nog steeds zijn kop nog wel eens opsteekt, geef ik mijn trauma een plek. In het verleden. Waar het hoort.
Ik leer te waarderen en te houden van wat ik heb, en ik blijf actief doorwerken aan het vormen van het huishouden & het leven dat ik wenste voor mijzelf. Een leven die ik nu wens voor mijn dochter en mijn man in sha Allah.
Trauma zal altijd een stuk blijven van wie ik ben. Maar ik hoop dat ik alsmaar zal blijven groeien en ontwikkelen. En dat op een dag mijn trauma, mijn dark & twisty momenten, dat die de voeding bleken om te gaan verbouwen op de droge grond. Die dan hopelijk een prachtige, volle, weelderige tuin is geworden. Groeiend & bloeiend. Een fijne plek voor mij & mijn gezin.
In sha Allah.
Reacties
Een reactie posten