Update: Sociale (media) druk & perfectie
Salaamoe Aleykoem wa Rahmatullahi wa Barakatuhu akhawaat,
Een tijdje stil. Misschien, terugkijkend al een hele tijd stil. Misschien niet altijd stil, maar wél met gedimde stem..
Een groot deel van mijn reis, en mijn beweegreden voor deze blog is: zelfliefde & acceptatie. Zaken die tegenwoordig veelvuldig besproken worden, maar voor mijn gevoel & geval niet voldoende of compleet.
Zelfliefde betekend niet dat je stopt met jezelf improven als mens. In het afgelopen jaar ben ik afgestudeerd & van een persoon die al jaren studeert & werkt overgegaan in de rol van 'stay-at-home-mom'. Mijn prachtige dochtertje, mijn oogappeltje, is inmiddels 10 maanden oud alhamdoellilaah. Zij en haar vader zijn mijn grootste geluk in mijn leven, alhamdoellilaah..
En ik heb meer rust gevonden dan ik ooit voor mogelijk gehouden heb.
Alhamdoellilaah.
Al die jaren heb ik gedacht dat als ik dit punt zou bereiken ik 'eindelijk écht aan mijn religie kon gaan werken'. Ik had voor ogen dat ik al arabisch zou kunnen lezen & schrijven en mijn dochter hier dan ook in zou kunnen gaan begeleiden.
Ik wilde iemand zijn die een voorbeeld neerzette voor mijn dochter van het bestuderen van de Qur'an, een perfect huishouden runnen (altijd schoon & netjes, lekker eten all day every day), ik zou mij altijd ontwikkelen, ik zou daarnaast ook zoooooveel tijd hebben om een sociale butterfly te zijn, de ideale schoondochter, schoonzus, zus, dochter, moeder, vrouw, vriendin, zuster: EVERYTHING BASICALLY.
Oké. Time for a realitycheck:
Een kind (of meerdere kinderen) is VEEL WERK. Het is heeeeeerlijk alhamdoellilaah! Het is mooi, voldoenend, genieten & je schuift jezelf met zoveel gemak opzij dat het bijna grappig is. Als moeder heb je soms niet door dat je nog niks gegeten hebt, terwijl je je kindje al 2x gevoed hebt (boterham of zelfs van jezelf dmv borstvoeding). Je ondergaat het wanneer je kind weken lang (of misschien zelfs maanden) je veelvuldig wakker maakt in de nacht om bij je te voeden, om te kroelen of wat dan ook. Je ondergaat dingen. Want opeens ben jij verantwoordelijk voor iemand. Soubhana Allah. Verantwoordelijk voor iemands geluk, welzijn.. alles. Je bent iemands MOEDER.
Dit brengt een hele nieuwe vlaag aan onzekerheden mee, want hé: je bent in een volledig nieuwe rol gestapt. Dat betekend: wennen, wennen, wennen.
Ik merk nu dat ik de lat voor mijzelf heel hoog heb gelegd soubhana allah, resulterend in het feit dat ik iets van mijzelf uit het oog verloren ben waar ik wél altijd voor gestaan heb..
Ik denk dat ik iemand ben, allahu a'lam, die niet heel erg meegesleept wordt in het beeld dat veel mensen tegenwoordig wél hebben (helaas), namelijk het beeld van: meer, meer, meer.
Wat bedoel ik hiermee?
Ik bedoel hiermee:
Een aantal jaar terug kwam de sweettable online. Dit was een heel bijzonder extra'tje als je zoiets op je bruiloft had. Inmiddels heeft iedereen zelfs een sweettable bij verjaardagsfeestjes..
De lat wordt hoger en hoger gelegd.
Er wordt steeds meer en meer verwacht van elkaar, van bezoekjes, van anderen. Soubhana Allah.
Ook lijken dingen steeds duurder te worden, en lijkt het alsof mensen onderling ook keuren.
We keuren huizen (interieur), de restaurantjes waar iemand heen gaat (en bakken geld uitgeeft voor die perfecte insta-worthy-maaltijd), we hebben allemaal 'wanderlust' en moeten vooral zoveel mogelijk reizen. Daarnaast keuren we: kleding, make-up, wat je man allemaal wel niet voor je overheeft (financieel, cadeaus, reisjes, couplegoals etc), als het nog even kan ook graag all about that 'healthylife' en heb je ook nog eens een geweldige baan.
Pfoe.
Ik weet niet hoe het voor jullie is, maar just reading this list: IK KRIJG HET BENAUWD.
Niet alleen kost dit allemaal ONTZETTEND VEEL GELD, kost het ook veeeel moeite, veel druk en als dit het beeld is wat je wilt schetsen naar de buitenwereld dan.. ja.. Wauw.. Niet makkelijk lijkt me!
Ik ken mensen om mij heen waarvan ik echt stijl achterover sla dat zij zoveel ballen hoog kunnen houden, allahoema bareek.
Echter heb ik aan mijzelf gemerkt dat ik al deze dingen, die ik nooit echt ambieerde, begon te willen. Ik wilde wel graag even zitten met mijn Qur'an wanneer Safa sliep, maaaar: eerst opruimen! Want het is allemaal niet perfect genoeg. Ik doe het erna wel.
Als ik een ouderwetse zusteravond wilde plannen voerde ik onbewust de druk ontzettend op: ALLES MOEST WEL TIP-TOP ZIJN.
Mijn man heeft mij de afgelopen maanden vaak even gecornerd en gezegd: June, dit en dit is niet belangrijk. Ons huis is gezellig en netjes. Alhamdoellilaah. WIJ zijn er tevreden. SLOW DOWN.
Soubhana Allah, volgens mij heeft mijn man in het afgelopen jaar vaker tegen mij gezegd: "SLOW DOWN" dan in alle jaren dat ik 2 baantjes had, studeerde en rondfladderde tussen mijn vriendinnen, familie etc.
Ik ben geneigd om zo ontzettend veel druk op mijzelf te leggen omdat ik geneigd ben te denken dat mensen anders teleurgesteld in mij zijn, of omdat ik het gevoel heb dat dit iets is wat te verwachten is van mij. Soubhana Allah.
Door al deze druk begon ik langzaam te voelen dat mijn imaan daalde, en ik wist simpelweg niet hoe ik terug moest.
"Waar haal ik de tijd vandaan? Ik moet gewoon een manier vinden om alles te doen, ik bedoel, ik werk niet. Ik kan toch wel een ideaal leven neerzetten voor mijn dochter en man?".
Dat is nog zoiets, ik werk niet. Ik ben thuis met de kleine. Dit is iets waar men ook geneigd lijkt opmerkingen over te maken. Want ja, hoezo 'druk'? Je bent tóch thuis.
Het zal vast allemaal aan mij liggen, maar ik vind zorgen voor een kindje, borstvoeding geven, een huishouden, mijn huwelijk, mijn familie & vriendinnen voldoende aandacht geven een behoorlijke opgave. Ik ben tegenwoordig om 10 uur s'avonds al compleet uitgeput terwijl ik vroeger een enorme nachtvlinder was.
Ik heb ook voor mijzelf de keuze gemaakt om altijd bij mijn dochter te zijn de eerste maanden van haar leven. Ik vond dat een klein kindje bij haar ouders hoort, zeker als ze zo klein zijn nog.
En begrijp me niet verkeerd, ik heb juist ontzettend veel bewondering voor onze mammies en vaders die werken & een gezinsleven ophouden. Ik geloof ook echt in verschillende vormen van ouderschap, en dat wat voor de ene persoon werkt niet werkt voor de andere persoon.
Maar ik spreek nu uit mijzelf persoonlijk, mijn visie voor mijn dochter.
Ik heb met liefde, en in overleg met mijn man de beslissing genomen om mijn salaris de komende jaren op te geven zodat ik thuis kan zijn met onze dochter.
Alhamdoellilaah, mijn man onderhoudt ons financieel en voor ons werkt deze verdeling van taken heel goed. Echter lever je hier ook in, omdat je niet meer de vrijheid hebt die 2 salarissen meebrengt.
Voor ons werkt dit, het lukt. Wij hebben er rust & vrede mee. Wij vinden het fijn dat wij onze dochter stabiliteit van één huis kunnen geven, één routine en de tijd en ruimte om met haar op avontuur te gaan.
Maar ook dit was wennen. En misschien nog wel het meest voor mij. Ineens ben ik financieel afhankelijk, en dan de hele perfecte picture perfect restaurantjes, reisjes, kleding of wat dan ook 'opgeven' (ondanks dat ik hier voorheen ook niet enorm veel interesse in had). Ik werd overspoeld door schuldgevoelens naar mijn man toe voor bijna elke uitgave die ik deed, hoe vaak hij mij ook vertelde dat dit nergens voor nodig is..
Ik schaamde me dat ik bepaalde uitgaven die mensen om mij heen heel normaal lijken te vinden, zélf eigenlijk teveel vond.
Ik denk dat ik mijzelf opgeslurpt voelde door dunya, doordat ik regelmatig niet mee kom met het 'ideaalbeeld' van tegenwoordig. Ook begonnen mensen uit mijn omgeving dit onbewust te benadrukken.
En langzaam werden dingen die ik nooit belangrijk heb gevonden belangrijk voor mij, ik had te doen met mijn man en dochter dat ik niet alles voor hen kon doen. Soubhana Allah..
Voel je het branden? Wil je mijn bovenbeschreven gedachtengang ook graag corrigeren? Wil je ook roepen: JUNE, IT'S JUST DUNYA!!!!!!!!!
De leegte was een resultaat van maar één ding: IK MISTE MIJN RELIGIE.
Soubhana Allah.
Dit is dan ook waar ik aan wil werken. Ik ben inmiddels al een tijdje bezig met mijzelf resetten.
Ik wil terug naar de basis, de basis waar ik gelukkig was.
De basis waarin ik een actieve, vrolijke moeder ben voor mijn dochter. Maar ook waar ik mij ontwikkel op de Weg van Allah Azza wa Djall.
De basis waarin ik mijn religie prioriteit maak voor al het andere, soubhana Allah.
De basis waarin ik mij niet meer verontschuldig dat ik niet 'fancy' genoeg ben.
Ik wil werken aan karaktereigenschappen i.p.v. materie of mijn instafeed.
Ik wil mij bezighouden met mijn dochter, met haar spelen en van haar genieten alvorens ik denk dat ik 'een sociale butterfly' moet zijn.
Ik keer terug naar mijn basis, in de kleding en vorm die ik prettig vind, zodat ik in sha Allah de beste versie kan zijn voor mijn dochter & mijn man. Maar ook: voor mijzelf.
Ik wil mij in sha Allah weer ontwikkelen. Ik ga mijzelf hier ook veel meer ruimte voor geven in sha Allah. Ik verlaag mijn beeld van 'perfecte vrouw-moeder-vriendin-schoonbla-familiebla-blabla' en ik ga mijn best doen & ik ga tijd en ruimte maken om mij te kunnen ontwikkelen in sha Allah.
Ik ga mijzelf niet meer vergelijken & bashen.
I'm done with that.
In sha Allah.
Ik deel dit met jullie met de intentie om jullie én inzicht te geven op wat er gespeeld heeft, maar vooral om het van mijzelf af te schrijven. Maar ook omdat ik ergens denk dat ik wellicht niet de enige persoon ben die worstelt met deze zaken.
Moge Allah Azza wa Djall ons kracht geven in alles wat we doen. Moge Hij azza wa Djall ons beschermen tegen jaloezie, afgeleid raken van zaken die simpelweg: ONBELANGRIJK ZIJN. Moge Hij azza wa Djall ons terugtrekken naar Hem en Zijn Weg wanneer wij de dunya volgen, ameen.
Ik hou van jullie omwille van Allah Azza wa Djall
Een tijdje stil. Misschien, terugkijkend al een hele tijd stil. Misschien niet altijd stil, maar wél met gedimde stem..
Een groot deel van mijn reis, en mijn beweegreden voor deze blog is: zelfliefde & acceptatie. Zaken die tegenwoordig veelvuldig besproken worden, maar voor mijn gevoel & geval niet voldoende of compleet.
Zelfliefde betekend niet dat je stopt met jezelf improven als mens. In het afgelopen jaar ben ik afgestudeerd & van een persoon die al jaren studeert & werkt overgegaan in de rol van 'stay-at-home-mom'. Mijn prachtige dochtertje, mijn oogappeltje, is inmiddels 10 maanden oud alhamdoellilaah. Zij en haar vader zijn mijn grootste geluk in mijn leven, alhamdoellilaah..
En ik heb meer rust gevonden dan ik ooit voor mogelijk gehouden heb.
Alhamdoellilaah.
Al die jaren heb ik gedacht dat als ik dit punt zou bereiken ik 'eindelijk écht aan mijn religie kon gaan werken'. Ik had voor ogen dat ik al arabisch zou kunnen lezen & schrijven en mijn dochter hier dan ook in zou kunnen gaan begeleiden.
Ik wilde iemand zijn die een voorbeeld neerzette voor mijn dochter van het bestuderen van de Qur'an, een perfect huishouden runnen (altijd schoon & netjes, lekker eten all day every day), ik zou mij altijd ontwikkelen, ik zou daarnaast ook zoooooveel tijd hebben om een sociale butterfly te zijn, de ideale schoondochter, schoonzus, zus, dochter, moeder, vrouw, vriendin, zuster: EVERYTHING BASICALLY.
Oké. Time for a realitycheck:
Een kind (of meerdere kinderen) is VEEL WERK. Het is heeeeeerlijk alhamdoellilaah! Het is mooi, voldoenend, genieten & je schuift jezelf met zoveel gemak opzij dat het bijna grappig is. Als moeder heb je soms niet door dat je nog niks gegeten hebt, terwijl je je kindje al 2x gevoed hebt (boterham of zelfs van jezelf dmv borstvoeding). Je ondergaat het wanneer je kind weken lang (of misschien zelfs maanden) je veelvuldig wakker maakt in de nacht om bij je te voeden, om te kroelen of wat dan ook. Je ondergaat dingen. Want opeens ben jij verantwoordelijk voor iemand. Soubhana Allah. Verantwoordelijk voor iemands geluk, welzijn.. alles. Je bent iemands MOEDER.
Dit brengt een hele nieuwe vlaag aan onzekerheden mee, want hé: je bent in een volledig nieuwe rol gestapt. Dat betekend: wennen, wennen, wennen.
Ik merk nu dat ik de lat voor mijzelf heel hoog heb gelegd soubhana allah, resulterend in het feit dat ik iets van mijzelf uit het oog verloren ben waar ik wél altijd voor gestaan heb..
Ik denk dat ik iemand ben, allahu a'lam, die niet heel erg meegesleept wordt in het beeld dat veel mensen tegenwoordig wél hebben (helaas), namelijk het beeld van: meer, meer, meer.
Wat bedoel ik hiermee?
Ik bedoel hiermee:
Een aantal jaar terug kwam de sweettable online. Dit was een heel bijzonder extra'tje als je zoiets op je bruiloft had. Inmiddels heeft iedereen zelfs een sweettable bij verjaardagsfeestjes..
De lat wordt hoger en hoger gelegd.
Er wordt steeds meer en meer verwacht van elkaar, van bezoekjes, van anderen. Soubhana Allah.
Ook lijken dingen steeds duurder te worden, en lijkt het alsof mensen onderling ook keuren.
We keuren huizen (interieur), de restaurantjes waar iemand heen gaat (en bakken geld uitgeeft voor die perfecte insta-worthy-maaltijd), we hebben allemaal 'wanderlust' en moeten vooral zoveel mogelijk reizen. Daarnaast keuren we: kleding, make-up, wat je man allemaal wel niet voor je overheeft (financieel, cadeaus, reisjes, couplegoals etc), als het nog even kan ook graag all about that 'healthylife' en heb je ook nog eens een geweldige baan.
Pfoe.
Ik weet niet hoe het voor jullie is, maar just reading this list: IK KRIJG HET BENAUWD.
Niet alleen kost dit allemaal ONTZETTEND VEEL GELD, kost het ook veeeel moeite, veel druk en als dit het beeld is wat je wilt schetsen naar de buitenwereld dan.. ja.. Wauw.. Niet makkelijk lijkt me!
Ik ken mensen om mij heen waarvan ik echt stijl achterover sla dat zij zoveel ballen hoog kunnen houden, allahoema bareek.
Echter heb ik aan mijzelf gemerkt dat ik al deze dingen, die ik nooit echt ambieerde, begon te willen. Ik wilde wel graag even zitten met mijn Qur'an wanneer Safa sliep, maaaar: eerst opruimen! Want het is allemaal niet perfect genoeg. Ik doe het erna wel.
Als ik een ouderwetse zusteravond wilde plannen voerde ik onbewust de druk ontzettend op: ALLES MOEST WEL TIP-TOP ZIJN.
Mijn man heeft mij de afgelopen maanden vaak even gecornerd en gezegd: June, dit en dit is niet belangrijk. Ons huis is gezellig en netjes. Alhamdoellilaah. WIJ zijn er tevreden. SLOW DOWN.
Soubhana Allah, volgens mij heeft mijn man in het afgelopen jaar vaker tegen mij gezegd: "SLOW DOWN" dan in alle jaren dat ik 2 baantjes had, studeerde en rondfladderde tussen mijn vriendinnen, familie etc.
Ik ben geneigd om zo ontzettend veel druk op mijzelf te leggen omdat ik geneigd ben te denken dat mensen anders teleurgesteld in mij zijn, of omdat ik het gevoel heb dat dit iets is wat te verwachten is van mij. Soubhana Allah.
Door al deze druk begon ik langzaam te voelen dat mijn imaan daalde, en ik wist simpelweg niet hoe ik terug moest.
"Waar haal ik de tijd vandaan? Ik moet gewoon een manier vinden om alles te doen, ik bedoel, ik werk niet. Ik kan toch wel een ideaal leven neerzetten voor mijn dochter en man?".
Dat is nog zoiets, ik werk niet. Ik ben thuis met de kleine. Dit is iets waar men ook geneigd lijkt opmerkingen over te maken. Want ja, hoezo 'druk'? Je bent tóch thuis.
Het zal vast allemaal aan mij liggen, maar ik vind zorgen voor een kindje, borstvoeding geven, een huishouden, mijn huwelijk, mijn familie & vriendinnen voldoende aandacht geven een behoorlijke opgave. Ik ben tegenwoordig om 10 uur s'avonds al compleet uitgeput terwijl ik vroeger een enorme nachtvlinder was.
Ik heb ook voor mijzelf de keuze gemaakt om altijd bij mijn dochter te zijn de eerste maanden van haar leven. Ik vond dat een klein kindje bij haar ouders hoort, zeker als ze zo klein zijn nog.
En begrijp me niet verkeerd, ik heb juist ontzettend veel bewondering voor onze mammies en vaders die werken & een gezinsleven ophouden. Ik geloof ook echt in verschillende vormen van ouderschap, en dat wat voor de ene persoon werkt niet werkt voor de andere persoon.
Maar ik spreek nu uit mijzelf persoonlijk, mijn visie voor mijn dochter.
Ik heb met liefde, en in overleg met mijn man de beslissing genomen om mijn salaris de komende jaren op te geven zodat ik thuis kan zijn met onze dochter.
Alhamdoellilaah, mijn man onderhoudt ons financieel en voor ons werkt deze verdeling van taken heel goed. Echter lever je hier ook in, omdat je niet meer de vrijheid hebt die 2 salarissen meebrengt.
Voor ons werkt dit, het lukt. Wij hebben er rust & vrede mee. Wij vinden het fijn dat wij onze dochter stabiliteit van één huis kunnen geven, één routine en de tijd en ruimte om met haar op avontuur te gaan.
Maar ook dit was wennen. En misschien nog wel het meest voor mij. Ineens ben ik financieel afhankelijk, en dan de hele perfecte picture perfect restaurantjes, reisjes, kleding of wat dan ook 'opgeven' (ondanks dat ik hier voorheen ook niet enorm veel interesse in had). Ik werd overspoeld door schuldgevoelens naar mijn man toe voor bijna elke uitgave die ik deed, hoe vaak hij mij ook vertelde dat dit nergens voor nodig is..
Ik schaamde me dat ik bepaalde uitgaven die mensen om mij heen heel normaal lijken te vinden, zélf eigenlijk teveel vond.
Ik denk dat ik mijzelf opgeslurpt voelde door dunya, doordat ik regelmatig niet mee kom met het 'ideaalbeeld' van tegenwoordig. Ook begonnen mensen uit mijn omgeving dit onbewust te benadrukken.
En langzaam werden dingen die ik nooit belangrijk heb gevonden belangrijk voor mij, ik had te doen met mijn man en dochter dat ik niet alles voor hen kon doen. Soubhana Allah..
Voel je het branden? Wil je mijn bovenbeschreven gedachtengang ook graag corrigeren? Wil je ook roepen: JUNE, IT'S JUST DUNYA!!!!!!!!!
De leegte was een resultaat van maar één ding: IK MISTE MIJN RELIGIE.
Soubhana Allah.
Dit is dan ook waar ik aan wil werken. Ik ben inmiddels al een tijdje bezig met mijzelf resetten.
Ik wil terug naar de basis, de basis waar ik gelukkig was.
De basis waarin ik een actieve, vrolijke moeder ben voor mijn dochter. Maar ook waar ik mij ontwikkel op de Weg van Allah Azza wa Djall.
De basis waarin ik mijn religie prioriteit maak voor al het andere, soubhana Allah.
De basis waarin ik mij niet meer verontschuldig dat ik niet 'fancy' genoeg ben.
Ik wil werken aan karaktereigenschappen i.p.v. materie of mijn instafeed.
Ik wil mij bezighouden met mijn dochter, met haar spelen en van haar genieten alvorens ik denk dat ik 'een sociale butterfly' moet zijn.
Ik keer terug naar mijn basis, in de kleding en vorm die ik prettig vind, zodat ik in sha Allah de beste versie kan zijn voor mijn dochter & mijn man. Maar ook: voor mijzelf.
Ik wil mij in sha Allah weer ontwikkelen. Ik ga mijzelf hier ook veel meer ruimte voor geven in sha Allah. Ik verlaag mijn beeld van 'perfecte vrouw-moeder-vriendin-schoonbla-familiebla-blabla' en ik ga mijn best doen & ik ga tijd en ruimte maken om mij te kunnen ontwikkelen in sha Allah.
Ik ga mijzelf niet meer vergelijken & bashen.
I'm done with that.
In sha Allah.
Ik deel dit met jullie met de intentie om jullie én inzicht te geven op wat er gespeeld heeft, maar vooral om het van mijzelf af te schrijven. Maar ook omdat ik ergens denk dat ik wellicht niet de enige persoon ben die worstelt met deze zaken.
Moge Allah Azza wa Djall ons kracht geven in alles wat we doen. Moge Hij azza wa Djall ons beschermen tegen jaloezie, afgeleid raken van zaken die simpelweg: ONBELANGRIJK ZIJN. Moge Hij azza wa Djall ons terugtrekken naar Hem en Zijn Weg wanneer wij de dunya volgen, ameen.
Ik hou van jullie omwille van Allah Azza wa Djall
Reacties
Een reactie posten