My pregnancy journey: Deel 4 Afstuderen
Salaamoe Aleykoem wa Rahmatullahi wa Barakatuhu akhawaat,
Ik had alle grote dingen afgerond, ik had nog een paar verslagen & mijn scriptie die ik af diende te ronden. Mijn doel was dan ook om klaar te zijn met alles voor de baby zou komen.
Dit bracht veel extra spanning mee.
Vlak nadat ik thuis kwam van Hadj ben ik dan ook aan de slag gegaan met het opstellen van een planning, docenten stalken enzovoorts.
De opdracht die ik nog moest uitvoeren waar ik het meest tegenop keek was iets van 20 uur veldwerk. Dit kon ik uiteindelijk uitvoeren toen ik 31 weken zwanger was en een week meegelopen heb op verschillende kinderboerderijen in de stad.
Dit was ontzettend zwaar voor mij lichamelijk, maar ik genoot er stiekem ook van.
Als er iets is wat je veel hoort over zwangere vrouwen is dat zij hormonaal zijn & zich niet meer zichzelf voelen. Soubhana Allah, ik voelde mij lichamelijk 88 jaar oud. Maar ik was mentaal enorm mijzelf, en ondanks dat activiteiten mij uitputte genoot ik intens van de dagen op de kinderboerderij, contact met de kids, de diertjes enzovoorts.
Vanaf 24 weken kreeg ik ontzettend veel last van maagzuur. Hierdoor werd ik vaak in de nacht wakker en kon ik soms voor een aantal uur niet slapen. Ik benutte deze tijd om aan mijn schoolopdrachten te werken. Soms lag ik ook wakker van de spanning eerlijk gezegd. Dan werd ik ontzettend angstig dat ik niet tijdig zou afstuderen en dan met mijn pasgeboren baby nog mij druk zou moeten maken om school terwijl ik hier gewoon niet mee bezig wilde zijn..
Ik wilde mijn focussen op mijn dochter de laatste weken van de zwangerschap maar vooral ook vanaf haar geboorte.
Begrijp mij niet verkeerd, ik hou van studeren. Ik hou van student zijn. Ik hou van drukkende tentamenweken, mijn neus begraven in boeken & aantekeningen, uren lang crashcourses maken en nachten doorhalen. Ik hou van markers en mopperen over de te volle roosters en docenten die niet kunnen doceren. Hoewel ik niet van spanning hou, hield ik ervan om te werken naar doelen.
Gericht, duidelijk.
Ik was er klaar voor om dat deel van mijn leven af te sluiten. Nu sluit ik zeker niet uit dat ik terug zal keren naar een vorm van studeren en/of het werkleven. Echter, wilde ik mij eerst volledig storten op mijn nieuwe & belangrijkste taak: moederschap. In sha Allah.
Ik wilde dit doen met een diploma op zak. Ik wilde hieraan beginnen zonder enige afleiding.
Ik heb daarom ook vele nachten doorgehaald (ja, zwanger).
Ik heb docenten gestalkt, ben zwanger de Hogeschool op gaan zoeken. Ik heb mijn oude stageplaats bezocht om alles te regelen en ik ben gaan strijden om alles af te ronden.
En niet zomaar. Om weg te gaan als docent. Een volleerd docent.
Ik had al zoveel meegemaakt sinds ik de keuze had gemaakt voor docentschap. Op deze opleiding heb ik mijn demonen onder ogen moeten komen. Ik heb een burn-out gehad. Ik ben ingestort. Ik ben afgebrand en ik heb huilend gezeten in de volle overtuiging dat ik dit simpelweg: NIET KAN.
En weet je wat?
Ik heb mijn plekje gevonden op het speciaal onderwijs. Ik heb ontdekt dat ik daadwerkelijk wél een docent ben. Dus ook aan mijn scriptie heb ik keihard gewerkt. Het was het laatste wat uit mijn handen zou komen voor de geboorte van mijn dochter.
Ik mikte niet op een 5,5. Ik werkte voor een mooi onderzoek. Een mooi resultaat.
Soubhana Allah.
Tegelijktijdig was ik bezig met bevallingscursussen, borstvoedingsvoorlichtingen, het huis baby-klaar maken, alle babyvoorbereidingen enzovoorts.
Ik was druk bezig met het veelvuldig bezoeken van de moskee & het werken aan mijzelf.
Ik wilde er klaar voor zijn om haar moeder te worden.
Ben je dit ooit?
Inmiddels weet ik dat je als moeder simpelweg nog aan het groeien bent.
Misschien nog wel meer dan voorheen.
Je leeft al die jaren voor jezelf, je kijkt naar het leven vanuit je eigen perspectief soubhana Allah.
En dan wordt je kindje geboren.. En je perspectief verandert compleet.
Je kijkt naar de wereld vanuit de ogen van je kind.
Misschien dat dit mij ook zo enorm dreef die laatste maanden.. het feit dat ik wist dat het moment dat mijn dochter daadwerkelijk in mijn armen gelegd zou worden, mijn wereld compleet zou veranderen.
En ik wilde niet nog de last van een onafgeronde studie met mij mee dragen..
Ik had alle grote dingen afgerond, ik had nog een paar verslagen & mijn scriptie die ik af diende te ronden. Mijn doel was dan ook om klaar te zijn met alles voor de baby zou komen.
Dit bracht veel extra spanning mee.
Vlak nadat ik thuis kwam van Hadj ben ik dan ook aan de slag gegaan met het opstellen van een planning, docenten stalken enzovoorts.
De opdracht die ik nog moest uitvoeren waar ik het meest tegenop keek was iets van 20 uur veldwerk. Dit kon ik uiteindelijk uitvoeren toen ik 31 weken zwanger was en een week meegelopen heb op verschillende kinderboerderijen in de stad.
Dit was ontzettend zwaar voor mij lichamelijk, maar ik genoot er stiekem ook van.
Als er iets is wat je veel hoort over zwangere vrouwen is dat zij hormonaal zijn & zich niet meer zichzelf voelen. Soubhana Allah, ik voelde mij lichamelijk 88 jaar oud. Maar ik was mentaal enorm mijzelf, en ondanks dat activiteiten mij uitputte genoot ik intens van de dagen op de kinderboerderij, contact met de kids, de diertjes enzovoorts.
Vanaf 24 weken kreeg ik ontzettend veel last van maagzuur. Hierdoor werd ik vaak in de nacht wakker en kon ik soms voor een aantal uur niet slapen. Ik benutte deze tijd om aan mijn schoolopdrachten te werken. Soms lag ik ook wakker van de spanning eerlijk gezegd. Dan werd ik ontzettend angstig dat ik niet tijdig zou afstuderen en dan met mijn pasgeboren baby nog mij druk zou moeten maken om school terwijl ik hier gewoon niet mee bezig wilde zijn..
Ik wilde mijn focussen op mijn dochter de laatste weken van de zwangerschap maar vooral ook vanaf haar geboorte.
Begrijp mij niet verkeerd, ik hou van studeren. Ik hou van student zijn. Ik hou van drukkende tentamenweken, mijn neus begraven in boeken & aantekeningen, uren lang crashcourses maken en nachten doorhalen. Ik hou van markers en mopperen over de te volle roosters en docenten die niet kunnen doceren. Hoewel ik niet van spanning hou, hield ik ervan om te werken naar doelen.
Gericht, duidelijk.
Ik was er klaar voor om dat deel van mijn leven af te sluiten. Nu sluit ik zeker niet uit dat ik terug zal keren naar een vorm van studeren en/of het werkleven. Echter, wilde ik mij eerst volledig storten op mijn nieuwe & belangrijkste taak: moederschap. In sha Allah.
Ik wilde dit doen met een diploma op zak. Ik wilde hieraan beginnen zonder enige afleiding.
Ik heb daarom ook vele nachten doorgehaald (ja, zwanger).
Ik heb docenten gestalkt, ben zwanger de Hogeschool op gaan zoeken. Ik heb mijn oude stageplaats bezocht om alles te regelen en ik ben gaan strijden om alles af te ronden.
En niet zomaar. Om weg te gaan als docent. Een volleerd docent.
Ik had al zoveel meegemaakt sinds ik de keuze had gemaakt voor docentschap. Op deze opleiding heb ik mijn demonen onder ogen moeten komen. Ik heb een burn-out gehad. Ik ben ingestort. Ik ben afgebrand en ik heb huilend gezeten in de volle overtuiging dat ik dit simpelweg: NIET KAN.
En weet je wat?
Ik heb mijn plekje gevonden op het speciaal onderwijs. Ik heb ontdekt dat ik daadwerkelijk wél een docent ben. Dus ook aan mijn scriptie heb ik keihard gewerkt. Het was het laatste wat uit mijn handen zou komen voor de geboorte van mijn dochter.
Ik mikte niet op een 5,5. Ik werkte voor een mooi onderzoek. Een mooi resultaat.
Soubhana Allah.
Tegelijktijdig was ik bezig met bevallingscursussen, borstvoedingsvoorlichtingen, het huis baby-klaar maken, alle babyvoorbereidingen enzovoorts.
Ik was druk bezig met het veelvuldig bezoeken van de moskee & het werken aan mijzelf.
Ik wilde er klaar voor zijn om haar moeder te worden.
Ben je dit ooit?
Inmiddels weet ik dat je als moeder simpelweg nog aan het groeien bent.
Misschien nog wel meer dan voorheen.
Je leeft al die jaren voor jezelf, je kijkt naar het leven vanuit je eigen perspectief soubhana Allah.
En dan wordt je kindje geboren.. En je perspectief verandert compleet.
Je kijkt naar de wereld vanuit de ogen van je kind.
Misschien dat dit mij ook zo enorm dreef die laatste maanden.. het feit dat ik wist dat het moment dat mijn dochter daadwerkelijk in mijn armen gelegd zou worden, mijn wereld compleet zou veranderen.
En ik wilde niet nog de last van een onafgeronde studie met mij mee dragen..
Reacties
Een reactie posten