My pregnancyjourney: Deel 1

Salaamoe Aleykoem wa Rahmatullahi wa Barakatuhu akhawaat,

How did we find out?

De ramadan op komst, en het einde van het schooljaar naderde. Ik wilde niks liever dan afstuderen, ondanks dat ik wist dat ik het niet ging redden voor de zomer wilde ik zo ver mogelijk zijn. Zó graag dat ik de liefde van mijn leven tijdens de meivakantie heb aangespoord een week alleen op vakantie te gaan. Iets wat ik daarvoor nog nooit gedaan had, maar ik had het nodig. Ik had het nodig om niet te hoeve denken aan het huishouden, schone kleren, normaal eten, gezellig zijn of de buitenlucht. Ik moest me opsluiten, achter mijn laptop schuiven en studeren voor mijn laatste tentamen (poging 5 ofzo) over het centrale zenuwstelsel en daarna moest ik mijn startbekwaamdossier typen. Een startbekwaamdossier is zo ongeveer de scriptie van onze opleiding (lerarenopleiding Biologie). Door middel van dit dossier en vervolgens een assessment (een lesbezoek en een uitgebreid gesprek) maar alvorens het assessment ook maar plaats kon vinden moest ik mijn dossier aanleveren. En ik had rust nodig om dit af te ronden. Complete focus & geen afleiding. Dus ik pakte zijn koffer en daar ging hij, en ik sloot me thuis op. Om eerlijk te zijn herinner ik me weinig van die week, alleen maar enorm veel cafeïne, mijn laptop, een film op de achtergond (ik hou van achtergrondgeluiden), simpel eten en naja.. vooral dat verrekte beeldscherm. Het tentamen viel een week voor de deadline van startbekwaam, en die deadline was naar verwachting 1 of 2 dagen voor het begin van de Ramadhan. Dat gaf mij enorm veel motivatie om door te zetten. “Nog heel even en dan volle focus op de Ramadhan in sha Allah” is wat ik mijzelf voorhield. Hoewel ik mijn man wel miste was het goed om even alles te pauzeren in mijn leven en simpelweg de focus op school te leggen. En het werkte, want week 1 behaalde ik mijn tentamen, en met een laatste nacht compleet doorhalen om vervolgens weer les te gaan geven (zonder ook maar een minuutje slaap) had ik ook mijn startbekwaamdossier tijdig af. O if only I knew.. 

De Ramadhan brak aan, en de vermoeidheid sloeg toe. Logisch dacht ik, door die drukke weken met tentamens en startbekwaam. Maar zelfs tijdens taraweeh stond ik te trillen op mijn benen. Dit was wel raar, in alle jaren had ik me nooit zo gevoeld. Soubhana Allah. Ik stond altijd bekend als een vrolijke vaster. Dag 5 van de Ramadan brak aan en ik liep buiten met mijn man. Ik zag mijzelf in de weerspiegeling van een winkel, en iets was anders. Ik keek mijn man aan en vroeg ernaar, hij bevestigde het. Iets aan mij was veranderd. We maakte een grapje over ‘nou misschien..’ maar we dachten er eigenlijk allebei niet teveel van. Ik begon te rekenen, nu was mijn menstruatie nooit stipt, maar ik was nu wel aan de late kant. “Komt vast door alle stress en rotzooi die ik vorige week naar binnen gewerkt heb” dacht ik. En ik geloofde het echt. Die avond kwam mijn beste vriendin bij mij eten. Ik deed de deur open en hoe ze mij aankijkt zegt ze “wat is er met jou?”. En ik stond even perplex. Hoe zag ze dat? Ik begon een beetje te stamelen en ik bloosde en zei “naja, ik ben een beetje te laat maar dat is vast niks”. Ze vroeg me of ik een test had liggen, waarna ik eigenlijk reageerde dat het beter is in de ochtend te testen. Ze lachte en zei “zelfs ik kan zien dat je zwanger bent, je kan hem zo wel doen”. Ik vond het wel leuk om het met haar erbij te doen maar verwachtte er eigenlijk nog steeds niks van. We gingen eten bereiden, eten en na iftar spoorde ze mij aan om de test te doen. Het was een Duitse test, en zij stond met de bijsluiter terwijl ik de test deed. Ik legde hem neer en liep naar de woonkamer om te beginnen aan het toetje aangezien je toch een paar minuten moet wachten. We raakte weer gezellig aan de praat waardoor we even compleet vergaten dat die test er nog lag. Na ongeveer 20 min zei mijn vriendin “OMG we moeten nog gaan kijken!”. Bijna onverschillig liep ik de kamer uit met haar achter me aan. Ik pakte de test en zei “plus is toch een nee?”. Waarna zij helemaal enthousiast werd en begon te stuiteren en eerst schreeuwde “IN WELKE WERELD IS PLUS EEN NEE” ze pakte de bijsluiter en wees op de plaatjes naar de verschillende uitkomsten “kijk! Nicht schwanger, schwanger, jij bent zwanger!”. Ik was compleet in shocken stond enkel dom naar de test te staren terwijl zij om mij heen danste. Ik had het totaal totaal totaal niet verwacht. Mijn eerste reactie was dan ook een soort shock. Even later vertrok mijn vriendin en kwam mijn man thuis. Hij wist gelijk dat er iets met mij was en ondanks dat ik dacht “play it cool” en naar mijn idee heel kalm vroeg naar zijn avond kwam hij gelijk achterdochtig binnen en zei “wat is er?” Waarna ik het eruit flapte. Zijn reactie was priceless. Hij was denk ik net zo verrast als ik, maar hij ging gelijk over op mij plagen en grapjes maken. Maar hij was blij, en dat is hij mijn gehele zwangerschap gebleven alhamdoellilaah.. Ik had allemaal ideeën over hoe ik het hem zou vertellen als het zover was, en daar kwam achteraf niks van. Ik kon het niet geheim houden, en dat wilde ik ook niet. Misschien was dat wel de ultieme verrassing. Dat het voor ons beiden zo’n verrassing was.. alhamdoellilaah ❤️. 

Zo aan het begin is je eerste zorg: ben ik eraan toe het mensen te vertellen? En zo ja, wie dan? En hoe? Ik vond het lastig omdat ik enerzijds ontzettend blij was maar anderzijds ook eigenlijk heel veel beschermingsdrang voelde. Zo ben ik het eerst aan mijn naaste omgeving gaan vertellen. Aan mijn moeder door middel van een cadeaupakketje waarin de test verstopt zat. Haar reactie was priceless. Ze had soubhana allah niks in de gaten en zei nog “hé een thermometer?”. Waarna ik toch moest zeggen, “nee mam, ik ben zwanger”. Waarna ze stomverbaasd was. En ik bedoel niet zomaar een beetje shock, maar échte shock. En het eerste wat ze zei was: mijn kind krijgt een kind.

Vanaf het eerste moment heb ik zoveel liefde ontvangen rondom de zwangerschap, zoveel betrokkenen gevoeld. Alhamdoellilaah.

Mijn zusje, mijn moeder & schoonfamilie maar ook mijn vriendinnen zijn allemaal ontzettend betrokken geweest de gehele zwangerschap. En dit was nog maar het begin..

Mijn man en ik hadden de Hadj geboekt een maand voor we in verwachting bleken van een kleine, en wij twijfelde allebei niet of we wél of niet zouden gaan..

Wij gingen! In sha Allah..