Chapter 5: Tussen de barsten van een gebroken hart

Tussen de barsten van een gebroken hart

Chapter 5

De rest van de avond bestond uit pizza, gelach en gepraat. Ze had haar zoon weer terug, zo voelde het. De gesprekken ging over alles, behalve wat er eerder die dag gebeurd was. Het ging over familie, over Marokko en mama's jeugd en hun herinneringen van hun samen. Naïm vertelde haar over school en docenten. Het was als vanouds. Naïm was vergeten hoe makkelijk het was om met mama te praten. Hoe makkelijk zij was als persoon en hoe ruimdenkend op de goede punten. Hoe ze hem niet veroordeelde en hem na alles al zo makkelijk weer aankeek alsof hij hetzelfde brave jongetje was die hij was geweest al die jaren geleden.

Ze stond net op om atay te gaan zetten toen de deurbel ging. Naïm stond lachend op en nam de hoorn van de intercom “ja?” zegt hij.

“Naïm, sorry dat ik jullie stoor. Mohammed hier. Mag ik even naar boven komen?”.

Het hart van Naïm maakte een sprongetje. Mohammed is hier! Hij drukte op de knop zodat de deur van de portiek zou openen voor Mohammed en loopt snel naar zijn moeder.

“Ma, Mohammed is er. Vind je het goed als ik even met hem ga praten in mijn kamer?”.

Zijn moeder glimlachte bij het horen van de naam van Mohammed, ze knikt. Naïm liep enthousiast naar de deur en opende deze. Mohammed keek ernstig toen Naïm de deur voor hem opende. Mohammed heeft een klein baardje. En hoewel hij verder normale kleding droeg waren zijn enkels zichtbaar. Naïm wist dat Mohammed dit deed uit geloofsredenen. Terwijl Mohammed, die zich duidelijk heel onbehaaglijk voelde, naar woorden zocht groette Naïm hem opgewekt met de salaam. Dit brak onmiddellijk het ijs tussen de twee jongens. Mohammed geeft aan dat hij niet tot last wilde zijn maar hij Naïm dringend moest spreken.

“Tuurlijk ma3lish, kom binnen!” zegt Naïm.

Met een eveneens verbaasde uitdrukking loopt Mohammed naar binnen. En zonder verder na te hoeven denken loopt hij naar de kamer van Naïm. Naïm volgt hem. Wanneer Mohammed het gebedskleedje op het bed ziet moet hij een glimlach onderdrukken. Naïm sluit de deur achter hen en kijk Mohammed aan. Mohammed krabt achter zijn hoofd.

“Broer, ik weet echt niet hoe ik je dit moet vertellen. Ik probeerde je te bellen maar je nam niet op”. “Kapotte simkaart” legt Naïm uit.

Mohammed knikt. Duidelijk niet op zijn gemak vervolgd hij “Ik zou je nooit zomaar lastigvallen als..” Naïm onderbreekt hem en zegt “je valt mij nooit lastig man”.

Mohammed zucht en flapt er dan uit “Naïm ik zag vandaag je vader, in de moskee”.

Naïm voelt zijn hart verzwaren en kijkt naar de grond.

“Ik dacht, ja.. Ik dacht dat moet je weten” vervolgd Mohammed.

Naïm blijft heel even stil, hij schrikt van het nieuws dat zijn vader zich al openlijk laat zien in de moskee. Hij weet dondersgoed dat hier gebabbel van komt. Naïm kijkt dan naar Mohammed en zegt “Ik waardeer het enorm dat je mij dit verteld wollah. Ik heb hem eerder op de dag inderdaad ook gezien”.

Mohammed zijn ogen worden groot. Op dat moment wordt er op de deur geklopt. Naïm doet de deur op een kier. Hij glimlacht als hij ziet dat zijn moeder een dienblad heeft met een theepot, theeglaasjes en nog wat koekjes voor hem en Mohammed. Hij kust haar voorhoofd, wat haar compleet overrompeld, en pakt dan het dienblad aan.

“Shokran yemma”.

En hij sluit de deur. Hij zet het dienblad op zijn bureau en begint in te schenken.

Mohammed en hij wisselen nog één blik uit wanneer Naïm hem het theeglas aanreikt. Mohammed begrijpt het en begint over voetbal te praten. Voor de jongens het in de gaten hebben verstrijkt er een uur en zijn ze oude herinneringen aan het ophalen, aan het praten over school en zelfs over de deen. Naïm heeft zoveel vragen. Al die jaren heeft Mohammed doorgeleerd en zich ontwikkelt. Hij kent nu bijna de gehele Qur’an uit zijn hoofd. Dat is het voordeel aan iemand met wie je bent opgegroeid. Je hebt altijd gespreksstof. En ze kennen je, zelfs als ze niet alles van je weten. Naïm geniet van het gezelschap van Mohammed. De omgang is makkelijk en hij vraagt nooit door op zaken als Naïm hem niet zelf bepaalde informatie verteld. Op een bepaald moment begint het kleine horloge om de pols van Mohammed te piepen en Mohammed kijkt verschrikt op. “Bijna salaat al Isha, sorry man broer, ik moet nu echt naar de moskee”. Naïm staat op en zegt “ik breng je wel even met de auto, dat is sneller”. Mohammed lacht en bedankt hem. Naïm roept een gedag naar zijn moeder en de jongens vertrekken uit huis. Naïm stapt snel met zijn sportsokken in zijn slippers en haast zich achter Mohammed de trap af. Wanneer hij op de grote moskee afloopt en de adhan in de verte hoort verschijnt er een grote glimlach op het gezicht van Naïm. En eenmaal in het gebed wanneer hij luistert naar de imam beseft hij dat deze ene dag voldoende was om hem te veranderen. Slechts één dag. Soubhana Allah..

Allah is Groot.