Chapter 4: Tussen de barsten van een gebroken hart

Tussen de barsten van een gebroken hart

Chapter 4

Mama ritselde in de keuken. Even bleef Naïm zijn vader aanstaren. Hij wendde daarna zijn blik naar zijn moeder, hij wist dat ze absoluut niet in dezelfde kamer wilde zijn met hem, hij zag de angst van haar gezicht afdruipen. “Ma laat ons even alsjeblieft” zei Naïm, zijn kaken op elkaar geklemd van woede. Ze keek Naïm voor het eerst sinds 2 maanden écht aan. “Ik kan blijven” zei ze. Hij wist dat ze het hem niet aan wilde doen. Naïm glimlachte naar haar. “Yemma, het is goed” en na een blik uitgewisseld te hebben met haar zoon vertrok zijn moeder uit de kamer en sloot zichzelf op in haar slaapkamer. Naïm wist dat ze waarschijnlijk moest huilen. Hij wendde zich tot zijn vader. Zijn hart voelde als steen en ging als een razende tekeer. Het kostte hem alles om zijn vader niet met grof geweld het huis uit te gooien. Hij wilde niet horen wat hij te zeggen had. Maar hij zag geen andere uitweg dan met hem het gesprek aan te gaan.

“Wat doe je hier” vroeg Naïm kortaf. “Ik ben hier op bezoek bij wat familie, en ik hoorde dat je het je moeder erg moeilijk maakt” beantwoordde zijn vader hem gewichtig maar met een arrogante en trotse blik in zijn ogen.
Die woorden waren als een klap in het gezicht van Naïm. In 2 stappen stond hij voor zijn vader en kon zich nauwelijks bedwingen.

“Ik maak het mijn moeder moeilijk!?” schreeuwde hij. “Wij hebben jou en je dronken kop al niet meer gezien sinds ik 5 jaar was en jij ma in elkaar geslagen achter hebt gelaten!”.
De man keek naar zijn handen. “Allah heeft mij vergeven” zei hij kortaf.

Naïm had het gevoel dat zijn hart uit zijn borstkas zou vallen. Maar wat hem het meest raakte was het gebrek aan spijt of empathie in de stem van zijn vader. “Jij hebt ons alleen gelaten, jij hebt 14 jaar niks laten horen. Jij hebt geen recht om je hier te vertonen en al helemaal niet om mij hier de les te komen lezen! Ik wil dat je vertrekt!”. Op dat moment kreeg Naïm een enorme klap in zijn gezicht, zo hard dat hij bijna omviel. Niet zozeer van de pijn als van de schrik.

“Zo praat je niet tegen je vader” beet zijn vader hem toe. Naïm wist niet meer waar hij het zoeken moest. Alles in hem schreeuwde om zijn vader aan te vallen. Maar dat deed hij niet. Hij staarde hem aan. “Heeft Allah je dit ook al vergeven aba? Want hoe ik het zie. Jouw verdwijning was het antwoord op mijn gebed. Op de dua van de 5 jarige zoon die je achterliet. Ik heb gebeden tot Allah dat je zou verdwijnen en dat heb je gedaan”. Zijn vader was met stomheid geslagen. Wellicht nog wel het meest omdat Naïm hem niet teruggeslagen heeft.

Naïm viel stil en zijn ogen werden kil. “Bedankt dat je me herinnert aan wat ik niet mis in mijn leven”.

Op dat moment gaat de deurbel. Er staan twee politieagenten op de stoep. “Alles oke hier?” de ene agent keek naar Naïm z’n lip, Naïm merkte toen pas dat zijn lip bloedde. “Alles is prima agenten, mijn vader wilde zojuist vertrekken” zegt hij terwijl hij zijn vader aankeek. Zijn vader begreep dat hij geen keus had en vertrok. De agenten keken hen beiden bedenkelijk aan. “Er is een anonieme melding geweest dat er sprake is van mishandeling op dit adres meneer”. Naïm lachte vriendelijk naar de agent “Wellicht een misverstand agent, mijn vader is na jaren voor het eerst op bezoek en een kleine stoeipartij tussen vader en zoon gaat dan nog wel eens wat ruig. Onze excuses als wij voor overlast hebben gezorgd. Bedankt voor het checken heren en een fijne dag”. Naïm sloot de deur. Hij liep naar de kamer van zijn moeder. Hij opende de deur voorzichtig en stak zijn hoofd naar binnen. Hij zag zijn moeder liggen op haar bed. Haar rug schokte en Naïm besefte dat zij huilde. Hij deed iets wat hij al jaren niet gedaan had. Hij liep naar zijn moeder toe en nam haar in zijn armen. “Safi ma, safi.. Hij is weg”. Ze snikte onophoudelijk en klampte zich vast aan haar zoon. Naïm zijn hart voelde zwaar. Hij wist niet wat zijn vader was komen doen en wat hij wel niet dacht. Maar hij wist diep van binnen de woorden van zijn vader waar waren. Hij had het zijn moeder moeilijk gemaakt. Naïm wilde haar vertellen hoezeer het hem speet. Maar het leek zo leeg. Hij kon niet de juiste woorden vinden. Dus hij hield zijn moeder vast terwijl zij snikte tot zij in slaap viel. Naïm kon door de gordijnen de zon langzaam onder zien gaan. En in het donker van de kamer, met het gewicht van zijn moeders magere lichaam in zijn armen en de aanblik van haar grijze haren veranderde iets. Hij wilde haar geen pijn doen. Dit heeft hij nooit gewild. Hij wilde de zoon voor haar zijn die zij verdiende. Hij zou zijn best gaan doen op school, zich inzetten en een echte baan krijgen om haar te kunnen onderhouden. Hij besloot in het donker dat hij niet wilde eindigen als zijn vader. En met trillende handen pakte hij zijn telefoon uit zijn zak en begon te typen. 

“Ap. Ik ben klaar met deze onzin. Haal mij uit je bezorglijstje. Je geheimen zijn veilig bij mij. Laat mij en mijn familie met rust dat is alles wat ik van jou vraag.”

Hij haalde de simkaart uit zijn telefoon en pakte voorzichtig uit het nachtkastje van zijn moeder een schaar en knipte de simkaart doormidden. Klaar ermee.

Hij liet zijn moeder slapen terwijl hij voorzichtig van het bed schoof. Hij liep naar de andere kamer en pakte zijn sleutels. Hij wandelde naar buiten, even wat te eten halen voor als ze wakker werd. Hij pakte ma’s auto en begon te rijden naar Vuurplaat. Onderweg naar Domino’s Pizza passeerde hij de Essalaam moskee. Hij passeerde deze moskee bijna dagelijks maar vandaag kon hij zijn ogen niet afhouden van de moskee. Van de minaretten.
Hij herinnerde zich de lessen in de moskee met Mohammed. De tijd dat moskee alles was voor hem. Dat zijn doelen in het leven bestonden uit goede zaken, zoals het memoriseren van de gehele Qur’an. Maar dat is al jaren terug. Hij herinnerde zich niet meer de laatste keer dat hij het bezocht had.

Laylatul-Qadr bedacht hij.. Maar toen was hij eerder weggegaan omdat hij de kleine moskee waar hij was te vol vond. Een golf van schaamte overviel hem. Hij reed door naar Domino’s.

Een half uur later was hij weer thuis met drie dikke pizza’s en het cinnamonbread wat zijn moeder altijd zo lekker vind. Hij keek in haar kamer en ziet dat ze aan het bidden is. Naïm blijft even naar haar staren terwijl zij in sujuud zit. Het is alsof zijn hoofd leeg raakt bij het aanzicht van zijn moeder in het gebed. Niet dat het iets nieuws is, hij ziet haar zo vaak bidden. Maar vandaag is alsof hij voor het eerst iemand ziet bidden. Hij draait zich om en loopt naar de douche en begint ghusl te verrichten. Een kleine 10 minuten later rolt hij het gebedskleedje uit in zijn kamer. Terwijl hij dit doet voelt hij zich zenuwachtig, maar vanaf het moment dat hij de iqamah doet is het alsof alle lasten van zijn schouders vallen. En tegen de tijd dat hij zijn handen heft en zijn gebed begint is er complete sereniteit ontstaan in het hart van Naïm. En het voelt alsof hij na een reis van 6 jaar eindelijk thuiskomt. En dan beginnen de tranen uit zijn ogen te biggelen. Ze glijden over zijn wang en vallen op het gebedskleed. Het gebedskleedje dat hij ooit van 3ami Yunus had gekregen toen hij zijn eerste hizb had geleerd uit zijn hoofd. Het kleedje wat hij al 6 jaar ergens achterin zijn kast heeft gemoffeld. Het kleedje wat hem herinnerde aan wie hij ooit was, wie hij geworden was en wie hij wilde zijn. Naïm huilde in zijn sujuud, gedurende zijn hele gebed en in de lange adiyaat die hij na zijn gebed verrichtte. En toen hij na lange tijd opkeek, keek hij in het glimlachende gezicht van zijn moeder die in de deurpost stond. “Kom Naïm, laten we lekker pizza eten”.