Chapter 3: Tussen de barsten van een gebroken hart

Tussen de barsten van een gebroken hart

Chapter 3

Souhaila was zo blij dat haar vader er vanmorgen op stond dat ze een sjaal mee te nemen. Ze had toen tegen haar vader gezegd dat dat niet nodig was omdat ze het niet koud had. Ze lachte vertederd. “Soubhana Allah.. overbezorgde vader heeft weer eens gelijk” fluisterde ze zachtjes tegen zichzelf. Ze had de sjaal over de vlek op haar favoriete ghimaar gedrapeerd. Ze hees haar tas over haar schouder en was opgelucht dat er geen vlekken zaten op haar nieuwe Clarks. Ze wilde ze al zo lang..

Ze verweet zichzelf die gedachte.. het was allemaal toch enkel materie. Ze had zich rot geschaamd dat ze zo hard tegen die jongen was op gebotst. Ze had toch kunnen zien dat hij niet aan het opletten was. Hij had zo geschrokken gekeken, ze voelde zich toch wel schuldig. Ze wist wel dat hij het vast niet zo had bedoeld, maar ze had gewoon zo gebaald. Ze moet vandaag voor het eerst naar haar stageplek voor een introductie, dus ze was er niet blij mee geweest met een grote vlek rond te moeten lopen de hele dag. ‘Ghayr in sha allah’ dacht ze. ‘Alsof hij er nu nog mee zit’ dacht de schamper en pakte haar oordopjes en zette een lezing van haar één van haar favoriete youtube-kanalen: Mercifulservant.

Ze liep langs de marokkaanse bakker, ze hield van de geur van vers brood. Ze kocht een ontbijt voor zichzelf. Haar favoriet! Msemen met honing en nootjes en een blikje redbull. Daar rook ze nu toch al naar. Ze wandelde naar het grote schoolgebouw. Ze zou vandaag enkel een gesprek hebben met de docente van wie zij een aantal lessen over zou nemen. Ze kon niet wachten!

Souhaila studeerde PABO, zij zat nu in haar 3e leerjaar. Zij was eindelijk aangenomen voor een stage op de school waar zij zo graag heen wilde ”Islamitisch Basis Onderwijs Ibn i-Sina”. Vandaag zou zij daar gaan bespreken wat de stage allemaal omvatte, de wederzijdse verwachtingen, de klassen die zij zou krijgen etc. Ze had eerst gevreesd dat de vlek over zou komen alsof zij slonzig en onprofessioneel was. Maar ze had inmiddels besloten dat het een grappige anekdote zou zijn. Souhaila liep richting de school. Ze was gelukkig ruim op tijd. Glimlachend bedacht ze dat zij voor hetere vuren gestaan had dan een vlek bij de eerste indruk.

Naïm zat ook onderweg naar huis nog steeds op het internet te kijken. Hij zat nu op een website ‘WaaromIslam’ waar hij verhalen bekeek en las van verschillende bekeerlingen. Hun weg naar het geloof. Zijn hart voelde groot en warm. Hij heeft zich al jaren niet zo gevoeld.

Hij wandelde het stukje van Maashaven naar huis, nog steeds met z’n blik op zijn telefoon gericht. Hij was vergeten hoe het voelde om bezig te zijn met de islam. Hij heeft er geen dag van zijn leven minder in geloofd.. Maar hij had zich zo op laten slokken door alles.. Hij wist niet eens waar hij had moeten beginnen. Het valt niet altijd uit te leggen. Soms als je bepaalde gevoelens wegpropt leg je daarbij meer opzij dan enkel de gevoelens die je niet meer wilt voelen. Het lijkt alsof je een soort gevoelloos wordt na verloop van tijd. Daarom is het zo belangrijk om jezelf de ruimte te geven om al je gevoelens te voelen, ook de pijn en het verdriet en het gemis. Zodat je zaken te rusten kunt leggen. Doen alsof dingen er niet zijn heeft ze nog nooit écht doen verdwijnen. En de andere kant opkijken heeft er nooit toe geleid dat zaken er niet meer zijn of dat dingen niet gebeuren. En de spiegel vermijden betekent niet dat je voor altijd jezelf kunt vermijden. En door het openen van het gesloten plekje in Naïm zijn hart waar hij zijn gevoelens over zijn vader en na verloop van tijd al zijn emoties had gestopt.. En onwillekeurig zijn eigenwaarde en kracht om de islam te belijden.. Dat plekje zou zich na jaren openen. Naïm wist niet welke kettingreactie hem te wachten zou staan. Wanneer je gelooft in God, dan geloof je in Zijn Plan. En dat Hij zaken laat lopen hoe Hij Wil.

Hij liep z’n straat in, opende de deur van de portiek en wandelde de trap op naar huis. Bij zijn voordeur keek hij op, en zijn blik viel op sportschoenen. Niet zomaar sportschoenen, schoenen van een man. Ma was nooit hertrouwd en 3ami Yunus droeg geen sportschoenen. Zijn hart sloeg over en hij propte de sleutel in het slot en stoof het huis binnen. Hij was ervan overtuigd Ap te zien met zijn moeder, maar het was niet Ap.. Het duurde eventjes voor Naïm besefte wat er gebeurde. Op de bank zat hij. Grijs haar, een lange baard, een jeleba.. Onherkenbaar in elk opzicht. En toch had Naïm geen seconde nodig om te herkennen wie hij was.