Chapter 2: Tussen de barsten van een gebroken hart

Tussen de barsten van een gebroken hart

Chapter 2

Rotterdam zuid, 2006

Naïm ligt in bed. Hij wordt wakker van het geluid van de Adhan die aangeeft dat het Fajr is. Even wil hij opstaan om het gebed te verrichten. “5 minuutjes” denkt hij, en hij zakt weer weg in een diepe slaap.

Een zachte stem klinkt bij de deur “Naïm? Naïm? Het is Salaat al Fajr”. Hij negeert de stem. Zijn bed is zó zacht. “Straks..” mompelt hij zacht. Hij weet dat zijn moeder twijfelt in de deuropening. “Habibi het is zo afgelopen.. Kom alsjeblieft opstaan in sha allah”. Hij wuift met zijn hand naar zijn moeder dat ze weg moet gaan. “Wagga ma, ik kom zo”. Wat Naïm niet weet is dat zijn moeder blijft staan, aan de grond genageld en met tranen in haar ogen. Zo gaat het al 2 jaar, elke ochtend. Ze kijkt naar het gezicht van haar 15-jarige zoon. En als hij slaapt kan ze bijna het jongetje zien dat elke week naar de moskee rende.. Het jongetje dat uren van zijn vrije tijd besteedde aan het memoriseren van verzen van de Qur’an.. Haar zoontje die slechts enkele jaren terug nog aan Qur’an competities mee deed in de moskee.. Ze miste die jongen elke dag. Waar is het toch misgegaan?

Naïm had een aantal jaar geleden een prachtige citoscore behaald van 548. Hierbij kwam een volmondig VWO-advies van juf Kubra. Naïm was na de eerste klas HAVO-VWO naar de HAVO gestuurd. Hij is meerdere malen blijven zitten op de HAVO en daarna gestuurd naar VMBO-TL en was inmiddels 19 jaar oud en opgegeven door zijn school en gedwongen naar MBO niveau-3 te gaan. Het was dát of jeugddetentie.. Hij baalde ervan. “Allemaal onzin” had hij boos gemompeld. Hij wist dat hij geen keus had. Hij was het Zadkine ingelopen en had tegen de eerste beste opleiding ‘ja’ gezegd. In dit geval onderwijsassistent. Het maakte ook allemaal niks uit. Niks maakte hem nog uit.

Rotterdam-Zuid, 2010

Ze staat in de opening van de deur. Hij had haar weer weggewoven. Elke ochtend van zijn leven had ze geprobeerd hem te wekken met salaat al Fajr. En de afgelopen 6 jaar was het antwoord elke dag “Straks..” waarna hij nooit kwam. Het verlies in haar hart groeit met de dag sterker en sterker. Ze miste haar zoon.. Haar zoon die zij kon bereiken, haar zoon die haar dingen vertelde. Ze houdt van hem, met elke cel in haar lichaam. En ondanks die liefde, herkent zij hem niet meer terug. En hoewel zij elke ochtend voor langere tijd bleef staan in zijn deuropening, doet zij dit vandaag niet. Ze is op. Ze keert hem de rug  en verlaat met een betraand gezicht zijn kamer. 

De wekker gaat en Naïm komt moeizaam overeind. Hij tast om zich heen, vindt wat hij zoekt en nadat hij zijn wekker heeft uitgeschakeld kijkt hij op zijn telefoon. Hij ziet meerdere gemiste oproepen van Abdelsammed en één gemiste oproep van Mohammed. Naïm zucht. Mohammed had hem zoiezo gebeld om hem weer te vragen voor één of andere lezing. Naïm begrijpt niet waarom Mohammed het niet gewoon opgeeft.. Hoe vaak moet je iemand afwijzen voor ze het snappen? Het was niet dat Naïm niet naar lezingen wil gaan, maar hij heeft er simpelweg geen tijd voor. Elke keer maar dat gebel vind hij doodvermoeiend. De teleurstelling vanuit Mohammeds kant moeten horen.. Naïm weet dat Mohammed het heus goed bedoelt. Hij weet dat hij belt omdat hij, net zoals zijn moeder nog geloven in de persoon die hij was. Het kleine jongetje dat samen met Mohammed naar de moskee rende.. Het jongente wiens ambitie niks anders was dan Jannat en de weg bewandelen die hiernaartoe leidde.. Maar dat jongentje was hij toch allang niet meer? Hoe graag hij dat ook zou willen, dit kon simpelweg niet meer. Voor heel even kreeg Naïm een brok in zijn keel.. Denkend aan hoe hij vroeger was. Hoe onbezonnen, hoeveel hij deed met de Islam.. Maar hij duwde de gedachte ruw weg. Dat jongentje is al lang weg, overgenomen door een klootzak. Naïm belt Appie terug.

“Faka broer” klinkt aan de andere kant van de telefoon.

“Ewa..” zegt Naïm nog slaperig.

“Broer je zou gister toch komen naar lounge? We hebben op je zitten wachten man, we zouden toch business bespreken”.

Naïm blijft even stil, zijn hart gaat als een razende tekeer. Hij had gister aan een stomme schoolopdracht gewerkt en was helemaal vergeten dat hij met de jongens had afgesproken. Ap heeft geen flauw idee dat Naïm gepakt was met zijn spul de vorige keer. Naïm had al zijn gespaarde geld aan Ap gegeven als ‘betaling van de klant’ en nog flink wat flappen geteld om de klant de mond te snoeren.. Ap mag er nooit achterkomen dat Naïm opgepakt is. Het is een wonder dat hij er dusver niet achter is gekomen.
Soms heeft de bemoeizuchtige schoolmaatschappelijk werker toch wel voordeel. Zij was op de hoogte van het vertrek van Naïm zijn vader en had een prachtige pleidooi gegeven tijdens de rechtszaak dat Naïm op deze jonge leeftijd toch de verantwoordelijkheid had gevoeld zijn moeder te onderhouden. Ma was er kapot van toen zij alles te horen had gekregen. Zij heeft niet meer normaal tegen hem gesproken sinds de dag van de rechtzaak en krijgt enkel tranen in haar ogen wanneer hij binnenkomt. Naïm wist dat ze het zichzelf kwalijk neemt. Maar het was haar schuld niet.. enkel wist hij niet hoe hij dat aan haar duidelijk moest maken. Ze leefde nu al 2 maanden in absolute stilte met elkaar.

“Gast luister ik ben niet van deze onzin. Waar was je?” zei Ap nu met een dreiging in zijn stem.

“Uh sorry man broer ik werd opgehouden, ma moest gisteravond naar de dokter ik kan haar moeilijk laten zitten toch. Ze heeft geen rijbewijs niks” loog Naïm snel.

Even bleef het stil aan de andere kant van de lijn.

“Moeders zijn belangrijk broer, heel belangrijk. En wat ze het hardst nodig hebben is een man in huis die zorgt voor brood op de plank. Eentje die zijn werk serieus neemt weet je. Geen tnewies” antwoorde Ap nu langzaam.
Naïm wist dat dit een dreiging was. Hij voelde zijn hele lichaam aanspannen en met onderdrukte woede zei hij kalm.

“Ik denk dat wij moeders dan ook buiten onze zaken moeten houden”.

En lege lach klonk.

“Dat is aan jou broer, dat is volledig aan jou. Ik zie je vanavond om 10 uur” en met die woorden verbrak Ap de verbinding. Naïm daarmee kokend van woede achterlatend.

Later die dag bij de metrohalte

Naïm stond op de metro te wachten om naar school te gaan. Hij was in een rothumeur door het gedoe met Ap en natuurlijk het feit dat hij überhaupt naar deze onzinschool moet. Hij nam een grote slok van zijn blikje energydrank terwijl broederliefde in zijn oren dreunde.

Toen de metro eindelijk aan kwam rijden stoof hij zonder te kijken de metro in, daarbij hard tegen iemand op botsend. Hij voelde zijn blikje energiedrank uit zijn handen kiepen en zijn telefoon kletterde op de grond, broederliefde galmde keihard door de metro. Hij wilde net flippen toen hij een barst op zijn beeldscherm zag maar keek toen recht in 2 groene ogen omringd door lange zwarte wimpers. Het overviel hem compleet, en zo snel als zijn woede gekomen was, was hij weer weg. Het meisje droeg een zacht-roze ghimaar en die zat helemaal onder zijn energiedrank. Ze deed verwoed een poging om langs Naïm te komen terwijl ze geërgerd over haar ghimaar streek in een poging de gedane schade te beperken. De metrodeuren gleden dicht terwijl het meisje duidelijk er uit had gemoeten. Naïm kon nauwelijks bewegen terwijl hij keek naar het meisje. Hij raapte snel de telefoon van de grond en zette de keiharde muziek een beetje beschaamd uit. “Sorry sorry..” mompelde hij zachtjes tegen haar. Ze gaf een korte knik, draaide zich abrupt om en beende naar een stoel waar ze verwoed ging zoeken naar een tissue in haar tas en de vlek probeerde schoon te maken. Mohammed trok de oordopjes uit zijn oren en propte ze weg zijn zak. Zijn hart ging als een razende tekeer. Hij schaamde zich rot. Het meisje pakte een grote sjaal uit haar tas en hing deze over de grote vlek. Ze keek op haar horloge, schudde haar hoofd en draaide zich toen om en stapte uit bij de volgende halte. Even bleef Naïm staan maar stapte toen uit en riep haar na “Het spijt me echt!”. Ze keek even verbaasd om en knikte verlegen terwijl ze haar blik naar de grond wierp “Kan gebeuren” hoorde hij haar zachtjes zeggen terwijl ze wegliep. Hij stapte weer de metro in en plofte op de eerste beste stoel. Volledig uit het veld geslagen.. Hij had vaker meisjes gezien, sterker nog, op de plekken waar hij zich begaf kwam hij dagelijks mooie meiden tegen. Maar het was niet zozeer haar uiterlijk dat hem aangreep.

Het klinkt belachelijk dacht hij bij zichzelf. Maar in die fractie van een seconde dat zijn ogen het hare vonden zag hij zijn toekomst in haar ogen. Voor heel even. En toen was ze weg.

De dag leek oneindig en lang te duren. De les was saai. Pedagogiek vindt hij nog wel interessant maar nu hadden ze muziekles. En Naïm had zich geen slechter tijdverdrijf kunnen bedenken. Een aantal medestudenten voerde een geanimeerd gesprek over het gebruik van muziek in het onderwijs voor ‘pedagogische doeleinden’. Naïm snoof ‘ze3ma pedagogische doeleinden, wat hebben kids nou aan muziek’ dacht hij. ‘De islam heeft muziek toch niet zomaar haram verklaard’ dacht hij. Die gedachte verbaasde hem. Al zo lang had hij dit soort gedachten niet meer gehad..

Hij dacht aan die ochtend in de metro, hoe broederliefde door de hele metro had geklonken. Het meisje die duidelijk vertrok bij het harde geluid en enkel weg wilde komen van hem en de harde muziek. En opeens overspoelde een gevoel van schaamte hem. En terwijl de les doorging nam Mohammed zijn telefoon op schoot en typte in op google:

Music in islam

De rest van de les besteedde hij aan lezen, stiekem onder zijn tafel. Van de ene link kwam hij op de andere terecht. En er gebeurde iets met hem, tijdens deze les. En hoewel Naïm dit nu nog niet doorhad zou hij met de tijd beseffen. Dit was zijn keerpunt. Het befaamde keerpunt.