Panickattack?

Salaamoe Aleykoem wa Rahmatullahi wa Barakatuhu akhawaat,

Een maand geleden ongeveer schreef ik mijn laatste blog. Een blog na aanleiding van een reeks gebeurtenissen in de wereld. Sommige dichtbij, sommige ver weg, maar allemaal nauw aan het hart soubhana Allah.

Ik raakte overweldigd, kijkend naar mijn prachtige dochter alhamdoellilaah. Ik raakte overweldigd dat ik haar door dit mijnenveld moet gaan helpen. Maar misschien nog meer van het idee dat zij dit voor het overgrote deel zélf zal moeten doen, soubhana Allah.

De weken erop vulde zich met voorbereidingen, want ik was akkoord gegaan met een grote sebe3 (geboortefeest) voor Safa. Ondanks dat ik riep "Nee! Nee nee nee, ik wil geen groot feest meer na onze bruiloft! Veel teveel geregel en gedoe" ben ik tóch weer akkoord gegaan.

En mensen die mij kennen weten dat ik geneigd ben de lat heel hoog te leggen voor mijzelf. Ik wil alle touwtjes in handen houden en tegelijkertijd ben ik extreem conflict-vermijdend en doe ik er alles aan om iemand niet op zijn/haar teentjes te trappen soubhana Allah..

Dit betekend dat ik geneigd ben enorm veel druk op mijzelf te plaatsen, ook over kleine zaken.
Ik raak enorm gefrustreerd wanneer ik dingen over het hoofd zie, of wanneer ik een standje krijg.
Dit omdat je ervan uit kan gaan dat ik een situatie al keer op keer afgespeeld heb in mijn hoofd, meerdere lijstjes & checklists heb opgesteld. Voor vakanties pak ik misschien wel een week lang de koffers elke dag opnieuw in&uit.

Ik ben geneigd enorm veel druk op mijzelf te plaatsen, en bezwijk soms onder het gewicht van mijn eigen verwachtingen waardoor ik immobiliseer en in het hoekje van de bank kruip en simpelweg mijn ogen dicht wil knijpen, mijn oren dicht wil pluggen en heel hard "LA LA LA" wil zingen tot de wereld mij niet meer overweldigd.

Dit kan niet meer. Ik heb een dochter. Zij heeft het nodig dat ik aanwezig ben, dat ik op haar let, dat ik haar aandacht en liefde geef in sha Allah. En dat doe ik!

En niet zomaar.. Ik doe dit met volle overgave en liefde. Maar waarom voelt het sommige dagen dan nog steeds alsof de wereld als een sneltrein aan mij voorbij raast ?

Hoe kan het, dat ik zoveel wil doen en zo weinig gedaan krijg?

Hoe kan het dat ik inmiddels jaren verwijderd ben van mijn traumatische jeugd.. ik leef mijn droomleven met een islamitisch gezin, in een buurt met alle islamitische faciliteiten waar ik van droomde, de acceptatie van mijn geliefden, omringd met mensen die mij gelukkig maken alhamdoellilaah.. Het eenzame meisje is niet meer eenzaam. En ook geen meisje meer. Maar hoe kan het dan dat ook in deze omstandigheden ik soms nog compleet blokkeer?
Hoe kan het dat ik de wereld soms nog steeds gigantisch vind? Dat ik nog steeds mijzelf terug moet roepen uit mijn eigen hoofd omdat ik overweldigd raak van mijn eigen verwachtingen?

Waarom vind ik mijzelf sommige dagen nog steeds in het hoekje van de bank, niet in staat om te bewegen?

Waarom overweldigd de wereld mij soms nog zo intens dat mijn instinct schreeuwt om in mijn hoekje te blijven, mijzelf klein te maken en stil blijven..

Heb ik niet alles en meer gekregen op deze dunya wat ik wilde van Allah Azza wa Djall?

Is dit een nasleep van mijn kraamtijd en het feit dat ik daar onvoldoende rust heb genomen?

Komt dit doordat ik mijn zwangerschap doorbracht met de bloedhitte van het afstuderen in mijn nek, de immense druk die ik op mijzelf legde tijdens de Hadj en mijn immense behoefte tot conflict-vermijding?

Komt dit doordat ik een kleine 22 uur nadat ik bijna een liter bloed verloren was tijdens de bevalling van mijn dochtertje en flauwgevallen was in de douche, al op een krukje balanceerde om ballonnetjes op te hangen boven de kraamtafel die ik hoogzwanger zélf heb voorbereidt, in plaats van het vragen om hulp?

Of komt dit doordat ik een controlfreak ben?

Misschien moet ik soms accepteren dat ik het ook niet allemaal weet. Misschien moet ik leren hulp te accepteren.. Één ding weet ik wél. Ik vind mijn rust in de Deen. Ik vind mijn rust in het gebed, in de Qur'an en tot slot vind ik deze in de ogen van mijn dochter en mijn man. Alhamdoellilaah.

Ik ga er maar weer eens over nadenken hoe ik mijzelf wat meer rust kan schenken. Wat minder druk op mijzelf leg en mijn drang niet de overhand geef.
Ik heb jaren geleefd op suvivalmodus, een passieve passagier van mijn eigen leven. Een holle schim met een glimlach om de leegte te verdoezelen. Ik ben niet meer die persoon. Alhamdoellilaah.
Sommige dagen word ik wakker in de modus waarin ik jaren geleefd heb. Zonder duidelijke reden of aanleiding..

Sommige dagen voel ik mij bijna die holle schim die ik jaren was.

Deze dagen kruip ik in mijn hoekje..
Vandaag pakte ik mijn laptop en voor het eerst kon ik erover schrijven.
Erover vertellen.

Kwam ik zélf tot bepaalde inzichten soubhana Allah.

Misschien leg ik daarmee vandaag nog iets meer te rusten in sha Allah.