Welkom op de wereld mijn kind

Salaamoe Aleykoem wa Rahmatullahi wa Barakatuhu akhawaat,

Het is vandaag 18 maart 2019 16:21 uur. Momenteel leven wij enkele dagen na een vreselijke terreuraanslag in Nieuw-Zeeland, aanslagen in Gaza, enkele uren na het overlijden van een naaste en een aanslag in een Utrechtse tram. Momenteel zijn de adviezen in Utrecht om de straat niet op te gaan en binnen te blijven en de moskeeën te vermijden. Gek genoeg stond ik voor de deur van de moskee waar ik nét een Jannaza gebeden had, met de kinderwagen met mijn slapende dochtertje erin, 2 politiewagens voor mijn neus en bewakers om de moskee toen ik het bericht las over de aanslag in de Utrechtse tram. Soubhana Allah..

En voor heel even raakte ik compleet overmand door emotie, kijkende naar mijn dochter en het complete contrast van de babybubbel waar ik de afgelopen weken in geleefd heb soubhana Allah..

Stond ik ineens in de kilte met een figuurlijke plens ijswater in mijn gezicht.

Ik was opeens de persoon die midden op straat stond te huilen.
"Welkom op de dunya baby" dacht ik..
"Welkom..".

Gelukkig zijn wij nooit geschapen voor deze dunya, maar juist voor al-Akhira.

Wij zijn geschapen om te leven zo lang als Allah azza wa Djall dit wil en om te sterven wanneer Hij dit voor ons bepaalt..

Dit is een feit..
We komen en we gaan..

Wij zijn hier slechts reizigers.

Echter doet het mij zoveel om de toestand van de mensheid te zien vandaag..

Ik weet niet of de kilheid van de mensen alsmaar toeneemt of dat ik mij er slechts bewuster van wordt naarmate ik ouder word.. Maar voor even voelde het alsof er een razende trein voorbij kwam en ik hem MOET halen maar dat écht niet wil..

Als klein kind kijk je naar jouw moeder en vader als 'de mensen die het allemaal weten en allemaal goed doen'.. Maar is het gek als ik zeg.. Vaak voel ik mij nog dat kind? Die haar moeder met vragende ogen aankijkt en bevestiging zoekt.

En nu ben ik iemands mama. Voor haar ben ík de persoon die de antwoorden dient te geven. Die haar moet aantonen dat wij niet bang moeten zijn, zelfs als het idee dat zij met een grote teen naar buiten moet mij al misselijk maakt..

Afgelopen vrijdag voelde het bericht over Nieuw-Zeeland als een dusdanige klap dat ik misselijk en huilend mijn ochtend door heb gebracht.. Even raakte ik in paniek en overweldigde het verantwoordelijkheidsgevoel en de omvang van de slechtheid van de dunya mij en zat ik in tranen en angst.
Echter bedacht ik mij toen dat het tijd was voor een realitycheck. Wij geloven in Allah Azza wa Djall.. En dat wanneer jouw tijd is gekomen deze is gekomen. Ik keek naar mijn dochter en besefte dat, hoewel ik wil dat zij wijze beslissingen neemt, ik niet wil dat zij haar leven leeft gebukt gaande onder angst. Ik wil dat zij haar keuzes maakt met haar hart. Zoals ik dit zelf ook heb gedaan.

Ik wil haar leren dat moed omwille van goede zaken nooit een verkeerde keuze is.

Dat er niks erger is dan terugkijken met spijt. 'Had ik maar'.

Ik daag mijzelf uit om moedig te zijn, zelfs als ik dit eng vind.

Dit wens ik ook voor haar, in de hoop dat zij moediger is dan ik.

Dat zij op zal durven te staan voor onrecht. En niet zwijgt.

Mijn kind. Je wordt opgevoed als moslim. Je nationaliteit is onbelangrijk baby. Dat leert mama jou hier en nu.
We zijn moslim. We zijn mens. Na alles deze week verlang ik meer naar dit besef van eenheid dan ooit te voren. Dus jou vertel ik het. Safa je gaat mensen leren kennen met allemaal verschillen, maar met meer overeenkomsten.
Nieuwe dingen zijn om van te leren. Vrees niet voor veranderingen wanneer deze positief zijn. Tradities zijn mooi maar niet verplicht en mogen geen last of belemmering vormen.

En wanneer je ooit een domme ezel treft die jou wijs wil maken dat jij minder bent doordat jij gesluierd bent, of iemand anders minder is door de kleur van haar/zijn huid of het huishouden waar hij/zij uitkomt. Loop weg.
Sluit je hart voor deze persoon en loop weg. Want iemand die dusdanig beredeneert heeft geen hart voor de mensheid.

Als moslims kijken wij niet naar nationaliteit. Wij omarmen het goede en verlaten het slechte. In sha Allah. Hiermee ga ik je opvoeden mijn dochter.
En in de ogen van sommigen zul jij behoren tot een 'mindere groep'. Dit door jouw identiteit als Moslim en als (half) Marokkaanse.

Lieve Safa. De werkgever die jou om deze reden afwijst? Treur niet. Voor zo iemand wil je tóch niet werken.

Denk niet dat je je ooit moet veranderen baby. Denk nooit dat je minder bent of anderen het recht hebben jou je zo te laten voelen.
Vandaag op 18 maart 2019 heb jij twee ouders wiens wens het is jou te mogen zien opgroeien in sha Allah.
Vandaag heb jij ouders die de wereld zouden verzetten met hun blote handen voor jou als dit aan ons was. Instead knielen wij tot onze Schepper en bidden wij dat Hij jou een leven schenkt die waardig is voor Jannat tot in de eeuwigheid in sha Allah.

Wij lopen zo lang als wij kunnen met geopende, overstromende harten en met onze armen om jou heen door het leven.

Maar wij gaan niet gebukt onder angst. Ik zal je niet afschermen of klein houden of angst inboezemen.

Vrees enkel Allah Azza wa Djall mijn dochter.

Vrees niet voor deze dunya.

Vrees niet mijn kind.
Want gelukkig is er ook nog zoveel moois te beleven.

Zoveel moois te doen.
Welkom op de dunya Safa..
Welkom op de wereld mijn kind.