The monster inside

Salaamoe Aleykoem wa Rahmatullahi wa Barakatuhu akhawaat,

Soubhana allah doordat ik het ontzettend druk heb gehad met het afstuderen ben ik er helaas niet aan toegekomen rustig te zitten en een blogje te schrijven. Echter, het einde is in sha Allah in zicht dus ik hoop hier binnenkort in sha Allah weer lekker achter te kunnen kruipen en er vrolijk op los te tikken in sha Allah!

Echter, in de tussentijd heb ik kleine tekstjes geschreven oa voor school, ik volg een spokenword keuzevak voor mijn laatste keuzepunt haha, en omdat ik dit soms heerlijk vind en die plaats ik dan op mijn instagrampagina. Ik dacht, om wél mijn blog een beetje actief te houden deel ik deze kleine tekstjes met jullie in sha Allah. I'm not gone people, just really really busy soubhana Allah.

Maar Alhamdoellilaah, ik heb zoveel motivatie en zoveel geluk in mijn hart dat Allah Azza wa Djall het voor mij mogelijk maakt mijn studie dusver zo voorspoedig te mogen beëindigen alhamdoellilaah. Ik moet nog maar zien hoe alles vordert, maar dusver heeft Hij Azza wa Djall het écht vergemakkelijkt voor mij, alhamdoellilaah!

“You never met a monster you couldn’t love” - Leta Lestrange.

What if love was never meant to be perfect?

What if love was never meant to help you find the perfect spouse..

What if it was not even there to be perfect or reach as close to perfection as humanly possible?

What if love was never about perfection to begin with..

What if, love is staring someone’s inner beast in the eyes, and just knowing you can handle it.

Handle their darkness..

Handle all of it.

What if love is the knowledge you can love someone despite their flaws?

This is why, we can’t love everybody.

We can’t always explain why we’re able to love someone as deeply as we do..

But maybe, just maybe.. love is finding acceptance and someone who is not afraid of your inner monster.

Who doesn’t back down when it attacks.

Who doesn’t walk away or point a blaming finger.

Someone who strokes it, gently, telling it that it’s all going to be okay.

Knowing, that monster wasn’t made by you.

It was a product of years of neglect, of trauma, of putting yourself back together after falling apart for the duzzinth time.

It’s a coping mechanism and nothing more.

You didn’t ask for the monster to come, it just came.

Rised from the ashes of your broken heart.

Fed itself with the tears you shed in the darkness of the night.

Who was never there to hurt anyone.

Only to protect what was already lost so many times.

So maybe, just maybe.. love and marriage isn’t about butterflies and perfection at all.

It’s about finding someone who looks you in the eye and sees you as a whole.
Someone who kisses your scars, someone who isn’t affraid of you breaking down.

Because this person is here to help you build yourself up.

Someone who knows you can do it, even when you don’t.

Someone who bends you to your core because he knows you can handle it.

And you can do the same for them.

Cause somehow, your monster calms down his..