Maar.. Voel jij je dan meer Nederlands? Of Marokkaans?

Salaamoe Aleykoem wa Rahmatullahi wa Barakatuhu akhawaat,

Welke bekeerling heeft deze vraag niet gehad? Eerlijk waar, ik ben écht benieuwd!
De laatste tijd vertel ik mijn man regelmatig over bepaalde situaties en vragen die ik als bekeerling veel heb gekregen, natuurlijk heeft hij er ook genoeg als hij mensen verteld dat hij getrouwd is met een Nederlandse.
Ik zei laatst dan ook tegen hem "Als ik humor had als een Salaheddine dan was ik een eigen show begonnen met de titel: "Maar. Voel jij je dan meer Nederlands of Marokkaans?".
Hij begon te lachen en zei: "Waarom schrijf je er geen boek over?". Dit is mijn variant daarvan, een blogpost! En wellicht in de toekomst in sha Allah.. we shall see!

Veel bekeerlingen die ik door de jaren heen getroffen heb lijken zich echt als Marokkaan te gaan gedragen, en andere klampen juist weer heel standvastig aan de Nederlandse cultuur. En eerlijk is eerlijk, die fases heb ik ook wel een beetje gehad hoor. Niet heel bewust, maar in het begin van mijn bekering viel ik soms zo extreem buiten het bootje thuis dat alles wat mij herinnerde aan Marokkanen en de Marokkaanse cultuur voor mij als een soort warme deken was.
Dit was rond dezelfde periode dat ik ook op het oude Ibn Ghaldoun zat. Ik was daar destijds de enige leerling van Nederlandse achtergrond en natuurlijk ging al snel de roddel rond dat ik voor de AIVD zou werken (HA). Maar al snel heb ik daar een aantal van de vriendinnen leren kennen die alhamdoellilaah vandaag nog een hele prominente rol in mijn leven innemen. Moge Allah Azza wa Djall van hen houden.. Ameen!
Ibn Ghaldoun was voor mij een hele andere wereld, maar ik genoot enorm. Terugkijkend was het echt een ervaring die ik voor geen goud had willen missen (ondanks dat ik heel vaak spijbelde en mopperde haha). Als dit niet de plek was waar ik geleerd heb over Marokkaanse stammen, bruiloften, hennefeesten & verlovingsfeesten, de Ramadan en de cultuur dan weet ik niet waar ik het vandaan gehaald had moeten hebben. Ik wist dit allemaal destijds al vanuit een islamitisch perspectief en bepaalde dingen van mijn vriendinnen enzovoorts. Echter was het hier dat ik omringd werd door docenten en leerlingen van Islamitische origine (we zijn natuurlijk allemaal geboren als moslims alhamdoellilaah, maar ik bedoel van huis uit).
Het grappige was dat het gebouw waar ik in rondwandelde het oude schoolgebouw was waar mijn moeder jaren geleden op gezeten heeft. Toen het nog geen islamitische school was natuurlijk.
Dat gaf voor mij altijd een extra soort warmte.. soubhana Allah.
Ik heb hier een hele interessante en grappige 2 jaar gehad, op het Ibn Ghaldoun.
Ik worstelde destijds nog enorm thuis, maar op school was ik net als de rest.
Behalve dat ik Nederlands was. Maar op een bepaald moment werd zelfs daar nauwelijks nog aandacht aan besteed.
Ik weet dat ik dat heel fijn vond, omdat voor mij onder de moslims zijn 'thuiskomen' was. Ik wilde dan ook behandeld worden alsof ik thuis was bij hen, en niet als een bezoeker of vreemdeling.
Ik was destijds al 3/4 jaar moslim, dus om alsmaar als buitenstaander gezien te worden werd knap vervelend.
Ik kom zelf uit een Nederlandse, blanke buurt in Rotterdam. Zodra ik moslim werd, werd ik hier een beetje de dorpsgek. Zo voelde het. In 2008 zag je nog helemaal niet zoveel Nederlandse bekeerlingen, en helemaal niet in mijn leeftijdscategorie.
Het was dus af en toe wel even in mijzelf keren en oogkleppen opzetten om mij niks aan te trekken van de blikken, het gefluister en het gestaar. Helaas regelmatig ook opmerkingen en triest genoeg een paar keer ook incidenten waarbij mensen dingen naar mij gooide, echt openlijk tegen mij begonnen te schreeuwen of een keer mij geprobeerd hebben aan te rijden.
Ik stond er in mijn buurt altijd alleen voor, omdat niemand ingreep of voor mij opkwam.
Maar ik had Allah Azza wa Djall en Hij was alles wat ik nodig had.
Ik bleef in het begin stil en beheerst, naar het voorbeeld van onze geliefde Rasoelallah Sallalahoe Aleiyhie wa Salaam. Althans, dat was het voorbeeld wat ik mijzelf voorhield in deze situaties. Echter verbleken wij bij zijn edele karakter en zijn oneindige Sabr..
Mijne was op den duur helaas ook ver te zoeken en ik werd feller naar anderen toe die naar mij keken of ruzie met mij zochten.
Op het Ibn Ghaldoun was ik het dan ook zat om het buitenbeentje te zijn en dit accepteerde ik dan ook niet meer.
Dit waren mijn mensen, moslims. Ik heb van mijzelf een sterke mening en weinig interesse in wat 'anderen' van mij vinden.
Dit maakte ik ook op het Ibn Ghaldoun heel duidelijk, en gelukkig kon een groot deel van de mensen daar dat eigenlijk best wel waarderen.
Ik beantwoordde met alle liefde vragen over mijn bekering, maar liet mijzelf niet wegzetten als 'minder moslim' of juist 'een betere moslim' door mijn bekering.
Ik was altijd heel duidelijk over mijn grenzen, mijn meningen en mijn ideeën.
Als je het mij vraagt, iets té!
Maar destijds was het mijn manier om om te gaan met de situatie en mijn sterke verlangen naar een eigen islamitisch thuis..
De waarheid is dat ik dit zocht op school en bij mijn vriendinnen..
Ik zocht gesprekken over waar je de mooiste abayaat en hijabs kon kopen, mengde mij enthousiast in de gesprekken over Marokko, het plannen van verlovingsfeesten/bruiloften enzovoorts, deed enthousiast mee wanneer zij spraken over lezingen en haakte met plezier aan wanneer zij het hadden over 'vroeger' en 'strenge ouders'. Ik kwam zelf ook uit een stricter milieu en kon dan ook meepraten, soms tot verbazing van schoolgenootjes dat ik 'dingen zo goed begreep'.
Echter raakte ik in deze fase van mijn leven volledig de binding met mijn Nederlandse achtergrond kwijt, en dit resulteerde in een bepaald gemis.

Hoewel ik altijd 'anders' was toen ik opgroeide en de Islam voor mij in elke mogelijke manier voelde als thuiskomen was mijn zoektocht naar dat stukje 'thuis' in de praktijk nog best lastig.
Mijn kamer was al snel veranderd in een mini-Marrakech met een Marokkaanse lamp, perzisch tapijt, Qur'an teksten enzovoorts. Het was mijn stukje thuis in mijn huis.
De plek waar ik mijn geloof niet hoefde te slinken, geen concessies hoefde te doen en kon vinden wat ik voelde.
Echter was het nog een hele zoektocht om al die verschillende stukjes van mijzelf: als moslim, als Nederlandse, als bekeerling, als JUNE terug te vinden en in banen te leiden..
Sterker nog.. niet eens zozeer om ze in banen te leiden maar om ze samen te voegen!
Mijn hele leven was ik altijd 'anders'.
Ik weet ook niet of er ooit een punt is geweest waarbij ik mij 'Nederlands' voelde..
Ik voelde mij mens, ik voelde mij June.
Ik heb nooit zo naar die labels gekeken en mij daarmee laten identificeren.
Tot ergernis van velen.
Ik zeg hiermee namelijk niet dat ik 'niet nederlands ben' of 'mij hiervoor schaam' hoewel ik hier wél veelvuldig van beschuldigd ben.
Echter wil ik niet geïdentificeerd worden aan de hand van iets nietszeggends als toevallig de achtergrond van mijn ouders..
Vanaf jonge leeftijd had ik altijd vrede met dat 'anders' label, en als moslim vond ik het ook niet erg om 'anders' te zijn.
De grootste zoektocht was niet de keuze of ik 'Nederlands' of 'Marokkaans' wilde leven/zijn. Hoewel mij dit tot in den treuren gevraagd is..
De zoektocht was naar al die kleine stukjes van mijzelf die ik verloor wanneer ik knokte voor een ander deel.
Het leren te accepteren van mijzelf in een hele nieuwe vorm en manier..
Het was geen kwestie van keuzes, het is een kwestie van het nemen van het goede en het slechte achterwegen laten.
Elke cultuur, elk persoon die jij treft in jouw leven zou een verrijking kunnen zijn in jouw leven.
Er is binnen culturen geen duidelijk en perfect 'goed en fout', het enige op deze Dunya dat hier duidelijke handvaten biedt is: de Islaam.
De Islam is de enige meetstaf, de enige houvast en de enige leiding die wij met zekerheid kunnen volgen in de zoektocht naar 'goed en fout'.
En door jezelf open te stellen voor mensen zul jij liefde, warmte en een thuis vinden bij hele uiteenlopende zaken..
De Nederlandse nuchterheid, de geur van ne3ne3 thee, hoe Marokkanen altijd een beetje teveel uitpakken en je altijd welkom bent.. Maar veel meer heb ik gevonden dat dit thuisgevoel bij mij niet onder te brengen is enkel daar, niet enkel in pakistaanse curries, afghaanse mantu, Turkse ontbijtjes, hollandse oliebollen en Marokkaanse tajine. Ik heb mijn thuis gevonden toen mijn hart zich opende voor al het onbekende.
Toen mijn hart zich opende voor de Islaam kreeg de wereld een nieuw kleurenpallet.
Want onze deen is niet gebonden of beperkt tot cultuur of etniciteit.
Soubhana Allah..
Islam is voor iedereen. Het is thuiskomen voor een ieder, en tegelijk heb je de ruimte om het eigen te maken. De perfectie van de Islaam zit hem dan ook in de manier waarop er zoveel ruimte is voor verschillende karakters, verschillende stammen en culturen, verschillend voedsel, verschillende humor..
We zijn gebonden door openheid, ruimdenkendheid betreffende het goede en het verwerpen van het slechte.
We zijn beperkt in het vellen van een oordeel over elkaar en gedwongen om het goede te denken over elkaar..
Uiteindelijk zijn we broeders en zusters van elkaar, en verandert jouw huidskleur en de kruiden in jouw keukenkastje hier eigenlijk helemaal niets aan.
Mijn antwoord op de vraag waar deze blog mee begon, "Maar.. Voel jij je meer Nederlands of Marokkaans" is dan ook altijd simpel geweest.
Ik voel mij namelijk moslim.