Diarypost: Jumuah in Marokko

Salaamoe Aleykoem wa Rahmatullahi wa Barakatuhu akhawaat,

Als bekeerling loop je altijd tegen bijzondere momenten aan. Je geniet van dingetjes waarvan geboren moslims soms niet gelijk de grootte kunnen begrijpen die het voor jou heeft.
Alhamdoellilaah hebben zij er naar mijn ervaring wel altijd oor naar. Als je uitlegt waarom iets meerwaarde heeft voor jou als bekeerling wordt hier vaak rekening mee gehouden heb ik gemerkt.
Vooral omdat onze onschuld in bepaalde zaken hun harten ook kan verzachten.
Dit is voor een ieder de enige manier om opnieuw waardering te krijgen voor dingen die wellicht inmiddels al aan gewenning onderworpen zijn.

Als bekeerling wordt je vaak gedwongen je thuis bij je ouders en familie wat kleiner te maken. Je houdt deze religie waar je voor gekozen hebt en zoveel liefde voor hebt.. deze religie die jouw levenswijze op zoveel manieren beïnvloedt.. Je houdt het altijd wat meer voor jezelf. Om de 'verschillen' tussen jou en hen niet te onderstrepen. Dus als je dan als bekeerling met je neusje in de boter valt in een islamitisch land of bij een islamitische familie.. Dan wil je alles.
Wat voor de één zo normaal is, is voor jou een droom.
Een 'one day in sha Allah'.
Een ultieme #goals..

Ik heb mijzelf zoveel jaren van mijn leven kleiner gemaakt. Kleiner gemaakt om maar geen confrontatie aan te hoeven gaan. Kleiner om te kunnen functioneren op een werkvloer.
Kleiner om mijzelf van de ene dag naar de andere dag te brengen.
Met mijn huwelijk heb ik dit voor altijd stop gezet.
Ik wil mij niet meer kleiner hoeven maken. Niet voor werk, niet om mensen 'niet ongemakkelijk te maken', niet voor familie. Voor niemand.
Ik zal niet meer gebukt gaan onder de verwachtingen van anderen. Mij niet meer voordoen als 'niet enthousiast' als ik dit eigenlijk wél ben.
Ik accepteer de mensen om mij heen met een geopend hart.
Het is tijd dat ik mijzelf ook accepteer.
Mijzelf accepteer en stop met mijzelf kleiner maken om te voldoen aan een 'ideaalbeeld' van anderen.
Een van de mooiste momenten van mijn zomer in Marokko afgelopen jaar was met jumu’ah.
De familie van mijn man woont vlakbij de moskee, en na het gebed komen ze samen om couscous te eten. De vrouwen blijven dan ook vaak thuis om dit voor te bereiden.
Ik wilde zó graag een gebed bijwonen in Marokko en het was dan ook de bedoeling dat mijn schoonmoeder, de vrouw van de vriend van mijn man en ik naar het jumuah gebed zouden gaan. Echter kwamen we iets later aan in het huis van mijn schoonfamilie en toen besloten alle vrouwen thuis te blijven.
Ik wilde zo graag gaan dat ik (tot ieders verbazing) vroeg of iemand mij de vrouweningang kon aanwijzen en dan zou ik zelf wel gaan.
Een nichtje van mijn man wees het mij aan en ik wandelde met opgeheven hoofd naar de moskee.
Ik werd binnen wel even apart aangekeken met mijn lichte huid en mijn blauwe ogen, maar ik nam plaats in een hoekje van de moskee en genoot van de ervaring.
Een paar minuten later waren mijn schoonmoeder en de vrouw van mijn man zijn vriend achter mij aangekomen en kwamen bij mij zitten. Ik vond het heerlijk.. alhamdoellilaah.
Ik droom al zoveel jaar van Marokko en hoe het zou zijn om daar te zijn.. en hoewel het voor mij allemaal nieuw was had ik daar een rust, alsof ik daar hoorde te zijn.
Een gevoel van thuiskomen, ondanks dat mijn thuis ergens anders is.
Alhamdoellilaah voor mijn man, mijn thuis.
Die mij overal heen brengt waar ik nauwelijks van durfde te dromen.
Alhamdoellilaah voor de kleine momenten die achteraf grote momenten zijn.
Alhamdoellilaah.