Storytime: The nikkah

Salaamoe Aleykoem wa Rahmatullahi wa Barakatuhu akhawaat,

Bijna 8 jaar na mijn bekering ging het toch echt gebeuren.. Ik besefte het nauwelijks.
Ik kon niet geloven dat het zou gebeuren, ik had mijn dag dan ook volgepland met andere dingen..
Elk moment verwachtte ik een belletje dat het niet door zou gaan.
Echter bleef dat belletje uit..

Al vanaf mijn 15e droomde ik van een simpele Nikkah met mijn familie, zijn familie en een Imam die ervoor zou zorgen dat we allemaal een beetje op ons gemak zouden zijn.
Ondanks dat ik ervan droomde verwachtte ik niet dat die dag ooit zou komen.
De Nikkah is niet een heel normaal iets binnen de marokkaanse gemeenschap, dus ik was blij verrast dat mijn schoonfamilie heel positief hierop reageerde.
Maar vooral was ik verrast door mijn eigen Nederlandse familie die wellicht wel de nodige vragen hadden maar eigenlijk direct het idee van de Nikkah omarmde.

Na meerdere keren verzetten was de dag aangebroken.

Ik had een mooie maxi-jurk van mijn vriendin geleend en ondanks dat ik het nauwelijks besefte probeerde ik voorbereidt te zijn. Mijn vriendin had een prachtig taartje gemaakt zodat we die na de voltrekking van het huwelijk konden aansnijden.

Ik had begrepen dat mijn schoonmoeder uitgepakt had en heerlijk couscous gemaakt had en dat het huis helemaal aan kant was gemaakt.

Ik was zenuwachtig. Niet een beetje maar heel erg.

Maar ik bleef mijzelf herinneren aan Allah en dat Hij de beste der Planners is.
Ik zat een uurtje voor de Nikkah gewoon nog met mijn vriendin in een restaurant een drankje te doen.
Ik kon er nauwelijks over praten of over nadenken, het kon toch niet echt gaan gebeuren?
Mijn telefoon ging 3x af.
Elke keer verwachtte ik dat iemand me belde om te zeggen 'het lukt niet'.
Eerst belde mijn schoonfamilie hoe laat zij ons konden verwachten. 'O.. het gaat toch door?'.
Vervolgens belde de Imaam, met het bericht dat hij aangekomen was bij de metrohalte en dat mijn man hem stond op te wachten. 'O.. het gaat toch door?'. Daarna belde mijn moeder, met het bericht dat ze mijn taartje had opgehaald en dat ze om de hoek van het restaurant samen met mijn stiefvader in de auto zat te wachten. 'O... het gaat ECHT door?'.
Ik nam afscheid van mijn vriendin en rende de stortregen in met mijn mooie jurk, van plan om zo snel mogelijk in de auto te springen voor mijn outfit verpest zou zijn.
Ik rende over het zebrapad, en hou je vast, mijn mooie nieuwe puntschoentje blijft steken in mijn maxijurk en ik maak een smak.
Niet zomaar een smak. In een plas, mijn handen doorschavend over de grond en mijn mooie dikke ring stond afgedrukt (bloederig) in de vinger waar die omheen zat.
Ik krabbel overeind, blijkbaar had mijn duik er dusdanig dramatisch uitgezien dat er nu verschillende mensen uit hun auto sprongen om mij te hulp te schieten.
Ik kwam trillend overeind en zei (beschaamd) dat het wel ging.
Trillend van de klap en de zenuwen schuifelde ik door de straat naar de auto van mijn moeder en stiefvader.
Toen mijn moeder mij in de spiegel zag aanstrompelen gooide ze haar deur open om me vrolijk te begroeten 'the big day!'.
Maar toen ze mij aankeek schrok ze en ik kwam met een babystemmetje naar haar toe met mijn bloederige handjes 'ik ben gevallen..'.
Ik was doorweekt, lijkbleek van de schrik en mijn handen waren vies van het bloed.
Soubhana allah het enige waar niks aan te zien was was mijn jurk! Geen scheuren, geen vlekken, zelfs de regen was niet zichtbaar!
Ik ging in de auto zitten en mijn moeder begon mijn handen schoon te maken en ik moest van haar een muesli reep eten.
Ik vroeg trillend waar mijn stiefvader was. Mijn moeder zei 'Die is bij de stoplichten gaan kijken, er was allemaal commotie'.
Met mueslireep in mijn mond zei ik 'Ja, dat was ik'.
Mijn stiefvader sprong weer in de auto 'Zo.. Zullen we gaan?'.
Mijn moeder en ik zeiden in koor 'NEE'.
We hebben nog een aantal minuten in de auto gezeten, op adem gekomen, mijzelf schoon gemaakt en mijn moeder die mij weer moed ingesproken had.
Ik was op van de zenuwen maar we gingen.
Het was een kort autoritje naar het huis van mijn schoonfamilie, de vrouwen zaten in de woonkamer en mijn stiefvader werd naar boven gestuurd waar de mannen  (en de imam!) al zaten.
Mijn moeder en ik keken elkaar eventjes aan, hoe zou mijn stiefvader dat vinden?
Zo tussen alle Marokkaanse mannen zonder iemand die hij echt goed kent..
We namen plaats in de woonkamer, kort erop kwamen mijn schoonzussen ook.
Het dochtertje van mijn schoonzus (mijn nichtje) had een hele lieve tekening voor mij gemaakt, en ik voelde onverwachts een flinke ontlading.
Mijn moeder zat stralend naast mij, alsof ze aldoor nikkaas bijwoonde.
Ze kletse vrolijk met iedereen en de sfeer voelde voor mij heel aangenaam (alhamdoellilaah).
Van boven hoorde we hard gelach, en toen besefte wij dat ook mijn stiefvader prima op zijn gemak was.. Alhamdoellilaah!
Op een bepaald punt kwam iedereen naar beneden voor de voltrekking van de nikkah.
Mijn man en ik zaten naast elkaar terwijl de imam het woord nam.
Het was ontzettend bijzonder.
Ik was zó verlegen en gespannen dat mijn man elkaar niet hebben aangekeken en geen woord hebben gewisseld.
De gehele avond niet.
Na de korte khutba (lezing) kwam het moment dat de Imam mij zou weggeven aan mijn man en het huwelijkscontract getekend diende te worden.
Maar het beeld waarbij de imam (mijn wali) mij weggaf aan mijn man is er eentje die ik nooit zal vergeten..
Ik heb met name naar mijn handen gestaard..
Het huwelijkscontract wordt getekend door de 2 mannelijke (islamitische) getuigen.
Echter vroeg de imam (tot mijn verrassing en vreugde) ook om de handtekening van mijn stiefvader.
Wij hadden dus 3 handtekeningen op de akte staan! En op deze prachtige manier betrok de imam mijn familie ook in de voltrekking!
Ik kon mijn tranen nauwelijks inhouden..
Vervolgens vroeg hij alle aanwezigen een du'a te doen voor het nieuwe echtpaar..
Zelfs mijn moeder en stiefvader deden mee..
Het was een enorme ontlading voor mij..
Het was alsof alles wat er gebeurt was de jaren ervoor, alle moeite en alle twijfels en struggles in één keer tot rust werden gelegd..
Ik keek naar mijn moeder en naar mijn man en ik besefte dat ik alles nog 10x overnieuw had gedaan om te komen op dit punt..
Het punt waar mijn moeder mij trots bijstond in deze grote stap.
Er was geen wrok, geen angst, geen twijfel, niet eens een bepaalde teleurstelling in haar ogen.
Zij was trots op mij, zij stond achter mijn keuze en mijn huwelijk.
En op dat moment was het voor ons allen enkel een verrijking...
Mijn bekering heeft niet alleen mijn leven verrijkt, maar ook die van hen.
Misschien niet altijd op een manier die zij hadden gewild, maar wél eentje die zij nu met open armen ontvingen.
Alhamdoellilaah..
De rest van de avond was net een droom..
Het was gezellig en voelde als thuiskomen..
Maar pas de ochtend erna besefte ik het écht..
Ik was getrouwd. Ik had de helft van mijn deen volbracht.
Ik had een man en een moslimfamilie erbij..
Ik was niet meer alleen.
Maar op dat moment besefte ik met een glimlach.. dat was ik al niet meer..
Ik was al niet meer alleen vanaf het moment dat mijn moeder mijn keuze accepteerde.
Alhamdoellilaah!
En ondanks dat de weg lang is geweest..
Ondanks dat de heuvels soms onoverkomelijk leken..
Ik had het gered. Alhamdoellilaah.
En onderweg heb ik nooit getwijfeld aan de Grootsheid van Allah, Degene die alles kon laten gebeuren hoe en wanneer Hij het wil.
Alhamdoellilaah..

En inmiddels, 2 jaar later is dit gevoel alleen maar sterker geworden..
Soubhana Allah.
En het is het allemaal waard geweest.. Alle Sabr, alle tranen, alle adiyaat, alle ruzies en alle obstakels.

Lieve (bekeerde) zuster. Allah Soubhana wa Ta'allah heeft jouw dagen al vast staan.. Jouw partner al gekozen. Leg je vertrouwen bij Hem, voorwaar Hij is de Beste der Planners.
Ik dacht al te kunnen trouwen op mijn 18e. En misschien had dat gekund.
Maar dan had ik nooit de kans gehad om te komen op dit punt met mijn familie, op het punt waarbij zij achter mij stonden zonder angst in hun hart.
Zonder tegenstribbelen.
Allah Azza wa Djall heeft een Plan. Vertrouw hierop.
Heb Sabr.
Allah is met de geduldigen!