Storytime: (almost) 10 years of Hijaab
Salaamoe Aleykoem wa Rahmatullahi wa Barakatuhu akhawaat,
Vandaag wil ik in sha Allah een ander verhaal delen met jullie. Een ander zeer persoonlijk verhaal. namelijk mijn verhaal van mijn hijab. Ik schrijf dit met de intentie een ieder te laten begrijpen wat (voor mij) de meerwaarde is van de hijab maar ook mijn persoonlijke ervaring hiermee.
Ik hoop door middel van mijn verhaal in sha Allah een hart onder de riem te kunnen steken bij hen die graag willen maar niet durven of andere omstandigheden die ervoor zorgen dat de drempel hoger ligt. Ik hoop hiermee een ieder die een negatief beeld heeft van de Hijab te kunnen laten inzien hoe persoonlijk deze keuze is, hoeveel men ervoor over kan hebben en hoe weinig het afneemt van jouw persoonlijkheid. Na bijna 10 jaar met de hijab kan ik eerlijk zeggen dat het voor mij niks anders is dan een stuk van mijn identiteit. Maar het meest van alles is het een daad van aanbidding. Omdat ik hou van mijn Heer.
Gelijk na mijn bekering in 2008 wilde ik eigenlijk al beginnen met het dragen van de hijab. Echter vond ik dit heel lastig, puur omdat ik wist dat mijn ouders hier tegen zouden zijn. Dit is natuurlijk geheel te begrijpen, zij zijn niet islamitisch en dan hebben zij ineens een dochter die altijd in een spijkerbroek met een t-shirt liep die een ander pad gaat bewandelen dan zij en zich ook dusdanig uitdraagt. Ik denk dat dat wellicht nog wel het grootste obstakel is voor veel ouders, het feit dat iedereen het kan zien. Vanaf dat punt ben jij ineens een moslim, zo profileer jij je en zo zullen mensen je ook behandelen. Voor ons moslims, en ons bekeerlingen, is dit ook het uitgangspunt. Voor ons iets positiefs en voor hen het tegenovergestelde.
Ik geloof ook dat ouders bang zijn dat hun dochters worden aangevallen, uitgescholden of lastiggevallen. Ze zijn bang dat de hijab gepaard zal gaan met minderwaardige gevoelens ten opzichte van een man. Maar niks is minder waar.
Ik begon direct na mijn bekering dan ook met het dragen van langere tunieken en vesten, ik kocht een wijdere spijkerbroek en pantalons. Ik droeg mijn haar niet meer los en droeg zelfs in de zomer truitjes met colletjes eraan. Het enige wat ontbrak was de hoofddoek.
Dit ging niet onopgemerkt. Van een sportieve meid die niet in een jurkje te hijsen was ineens overgestapt naar jurken, lange vesten enzovoorts.
Ik weet nog dat mijn vader mij soms nog echt wel kon complimenteren, die had geen idee wat erachter zat. Hij vond het chique en mij een echte dame in mijn nieuwe kleding.
Vlak na mijn bekering was de zomervakantie, die stond gelijk aan 4 weken strijd. Ik wilde geen bikini meer dragen en zwom dan ook niet meer met mijn familie. Iedereen die mij kent weet wat een ontzettende waterrat ik ben. Ik wilde heel graag zwemmen, maar ik wilde dan een burkini. Ik was er alleen nog niet aan toe dit thuis te vertellen, dus zwom ik niet.
Ik zonderde mij enorm af omdat ik mij soms eenzaam voelde in mijn keuze en er speelde destijds nog andere factoren mee dat ik in mijzelf keerde. Ik wilde het graag goed doen, zowel islamitisch gezien als ten opzichte van hen, maar mijn familie begreep hier natuurlijk niks van.
Alleen mijn zusje was op de hoogte van mijn beslissing en die probeerde zoveel mogelijk aan mijn kant te staan.
De ruzies begonnen, mijn moeder had veel vermoedens. Ik bevestige noch ontkende. Ik wist wat ze ervan vond en was té bang om eerlijk te zijn.
School brak aan, en soubhana allah met de eerste schooldag brak ook de eerste dag van de Ramadan aan.
Mijn eerste Ramadan.. ik was zó blij soubhana allah!
Ondanks dat vasten destijds echt onmogelijk leek met mijn thuissituatie wist ik er altijd iets van te maken of mij ergens onderuit te praten thuis.. Alhamdoellilaah.
Ik had de hijab al een paar keer opgedaan als ik alleen was, ik had hem dan ook al 3 dagen in mijn tas zitten.
Ik wilde hem zó graag dragen soubhana allah.. Ik herinner het mij nog zo ontzettend goed.
Ik kon elk moment van de dag wel huilen, zo graag wilde ik het.. Maar de angst was immens.
Ik wist dat mijn ouders er compleet tegen zouden zijn.
De derde dag van de Ramadan fietste ik naar school, en ik kon het niet meer. Ik kon het niet meer verdragen om hem niet te dragen. Ik wilde niet tegenover Allah komen te staan en het niet geprobeerd hebben.. Ik wist dat de kans bestond dat de situatie dusdanig zou escaleren dat ik nog niet met zekerheid kon zeggen dat ik standvastig zou blijven.. Maar ik bedacht me 'dan weet ik het tenminste'.
Ik fietste een klein stukje een bos in en stond stil. Zonder spiegel zette ik mijn hijab op. Precies zoals ik al zo vaak had gedaan voor de spiegel.
Met overheersende opluchting en trots maar ook angst fietste ik naar school..
Er is die dag vooral heel positief gereageerd alhamdoellilaah! Sommige mensen waren verbijsterd maar de meesten hadden het wel zien aankomen.
Ik zat destijds op een hele diverse school, en zij waren eigenlijk wel al van alles gewend.
Ik heb voor een jaar lang mijn hoofddoek op de hoek van de straat opgedaan, ondanks dat mijn moeder al dezelfde week erachter was gekomen dat ik hem droeg en mijn vader een kleine 2 maanden erna.
Zij waren, zoals verwacht, enorm tegen mijn bekering en de hijab. Dit deed mij veel verdriet, ik was nooit het type kind dat tegen haar ouders inging.
Maar ik voelde het in mijn binnenste.. Ik wilde dit met mijn gehele hart.
Ik kijk soms terug op die tijd en besef dan opnieuw dat alle kracht en alle standvastigheid afkomstig is van Allah Soubhana wa Ta'allah.. Want de kracht die ik toen voelde.. soubhana allah..
Ik wist altijd dat ik op een dag het leven zou kunnen leiden als de moslim die ik wilde zijn.. In sha allah..
En ik was altijd bereid al te bouwen aan de toekomst die ik wenste. De hijab was hier voor mij een onderdeel van.
Na ruim een half jaar poppenkast met op en af doen op de hoek van de straat, ruzies, beproevingen en tegenwerking was ik het zat onderhand wel een beetje zat.
Mijn ouders wisten van mijn hoofddoek maar van hen moest hij bewust op de hoek van de straat af en wilde zij er niets van weten. Dit bracht bij mij een heel dubbel en schijnheilig gevoel teweeg.
Ook voelde ik mij niet geaccepteerd thuis, en ik wist dat dit wel was waar ik uiteindelijk heen wilde.
Ook mijn familie (tantes, ooms enzovoorts) hadden mij nog niet gezien met mijn hijab en dit vond ik heel moeilijk.
Op een zekere middag eiste mijn moeder dat ik mee zou gaan naar de verjaardag van mijn neef, waar ik niet heen wilde zonder mijn hoofddoek.
Ik ging die dag na school niet naar huis in de hoop dat ze weg zouden gaan zonder mij.
Opeens stonden mijn moeder, stiefvader, zus en broertje in de auto voor school.
Ik liep met knikkende knieën naar de auto en ging zitten met mijn hoofddoek.
Het was één van de meest beangstigende momenten van mijn leven, maar alhamdoellilaah had Allah Soubhana wa Ta'allah mij kracht en Sabr gegeven in deze situatie.
Ondanks dat er in de auto enkel lelijk werd gedaan bleef ik als verstijfd zitten denkende 'ik heb hem op.. dat is stap 1. Hij is op. Nu moeten ze enkel nog wennen'.
Ik vergeet nooit meer dat mijn nicht de deur opende en tegen mij zei: "Wat ben je mooi!".
Mijn hele familie reageerde positief. Geschokt maar positief!
Alhamdoellilaah!
Het was voor mij een begin! Een begin dat ik naar binnen en naar buiten mocht met de hijab op.
Bij mijn vader liep alles nog stroever.
In de zomervakantie heb ik enorm mijn best gedaan mijn familie op allemaal vlakken tegemoet te komen en daarna kon ik ook daar de schijn niet meer ophouden. Vlak na de zomervakantie opende mijn stiefmoeder haar nieuwe kapperszaak en hield een grote opening. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en, vergezeld door mijn lieve vriendin die destijds zelf niet eens hoofddoek droeg, ben ik aangekomen in een lange jurk met mijn hijab op.
Voor even was er complete shock en was iedereen compleet uit het veld geslagen.
Maar al gauw doorbraken een aantal mensen de spanning, en met name mijn opa. Hij pakte mij bij mijn schouders en vroeg mij of ik nog steeds dezelfde persoon was. Ik bevestigde dat.
Hij keek mij in mijn ogen aan en zei toen: Daar kan geen doekje wat aan veranderen!.
En daarmee wist ik dat hij het accepteerde. En met zijn rol als hoofd van de familie wist ik dat dit betekende dat de rest ook wel moest bijdraaien.
En alhamdoellilaah, dat is zeker gebeurt!
Door de jaren heen ben ik wel eens van stijl veranderd, ik heb kort pantalons gedragen maar ben eigenlijk al vrij snel overgegaan op lange jurken en de abaya.
Ik heb heel kort stretchjurkjes gedragen, wél wijd maar tot net boven de enkel.
Ik heb door de jaren heen geworsteld met khimaar en inmiddels draag ik hem alhamdoellilaah al bijna 1,5 jaar.
Mijn hijab is een belangrijk onderdeel van mijn identiteit, alhamdoellilaah.
Inmiddels is mijn omgeving eraan gewend en staan ook zij er heel ontspannen tegenover. Omdat uiteindelijk een hijab niet verandert wie je bent van binnen.
Ik heb mijzelf losgemaakt van seksualisering en beoordeeld worden op mijn lichaam en dat heeft voor mij enkel deuren geopend.
Ik vond het niet fijn om beoordeeld te worden op basis van mijn uiterlijk.
Nu beoordelen mensen mij op basis van vooroordelen en mijn religie, een barrière die ik als makkelijker te overbruggen ervaar.
Het is namelijk simpel, accepteer mij of accepteer mij niet, ik slaap er niet minder op.
IK ben blij met mijn beslissing alhamdoellilaah.
En wat voor 'obstakels' het ook op mijn pad heeft gebracht, ik heb nooit getwijfeld over mijn hijab omdat het voor mij een onderdeel is van wie ik ben.
Een statement en een aanbidding en een Fard die ik wil naleven!
Ik werk op een VO-school waar ik toen ik begon de enige was met een hijab (en dan nog een khimaar!) waar ik volledig geaccepteerd wordt in het team en bij de leerlingen.
Ik zit hier meer op mijn plek dan ik ooit gedacht had te ervaren.
Ze houden rekening met mij en mijn religie, met halalvlees, met de Ramadan en mijn religie hoef ik niet voor mijzelf te houden.
Ik bespreek het openlijk met de leerlingen en ook in het docententeam en zij ervaren het binnen de school als een verrijking en niet als een soort last.
Mijn vriendinnenkring is zeer divers wat betreft uiterlijk, want ondanks dat ik mijzelf sluier wil niet zeggen dat ik ineens intolerant sta tegenover dames die dit nog lastig vinden.
Ik vind in mijn religie rust en liefde en bescherming.
Ik ervaar de hijab ook als dusdanig, het is een statement naar de wereld dat ik hou van Allah Azza wa Djall en Zijn regels wens na te leven.
Het is als een bescherming voor de vrouwen en een gunst. Ik ervaar het niet als een last.
Alhamdoellilaah!
Een ieder die overweegt hijab te dragen maar bang is nog niet 'goed genoeg te zijn' wil ik zeggen: Dat is niet mogelijk. Als jij dit wilt doen omwille van Allah Soubhana wa Ta'allah dan zal Hij je bijstaan om zaken te vergemakkelijken. De hijab kan een middel zijn om dichter bij Hem te komen en andere zwakten en zonden achterwege te laten in sha Allah.
En de onzinnige trend die heerst waarbij dames met hijab maar perfect moeten zijn.. Daar wil ik het volgende over zeggen. Niemand is perfect. Dat is ook het doel er niet van. Bijvoorbeeld het beluisteren van muziek, ongeacht of je hijab draagt of niet is en blijft niet toegestaan. Echter is het niet ineens erger wanneer een meisje met hijab dit doet.
Ook hoor ik velen zeggen dat ze bang zijn om de hijab weer af te doen. Niemand kan in de toekomst kijken oughty. Het valt nooit zeker te zeggen dat je nooit terug zult vallen. Maar beter probeer je dag in dag uit de regels van Allah Azza wa Djall zo goed mogelijk na te leven in plaats van te leven in angst voor het onbekende. Vallen en opstaan akhawaat. En alhamdoellilaah is onze Heer een Heer die vergevingsgezind is. Alhamdoellilaah is Hij ar-Rahman en ar-Rahim.
Laat je niet weerhouden door het beeld wat de maatschappij heeft geschetst van wie jij moet zijn en het stappenplan dat jij volgens hen moet volgen. Over dit 'stappenplan' zal ik in sha Allah binnenkort ook een blog schrijven.
Wees zuiver in jouw beslissingen. Doe du'a dat Allah Azza wa Djall het voor jou vergemakkelijkt en trek je niets aan van anderen. De maatschappij hunkert naar vrouwen die stellig zijn in hun keuzes en laten zien dat het heus anders kan!
Moge Allah Azza wa Djall een ieder van ons leiden, standvastig maken en houden en ons doen behoren tot hen die zullen welslagen, ameen!
Vandaag wil ik in sha Allah een ander verhaal delen met jullie. Een ander zeer persoonlijk verhaal. namelijk mijn verhaal van mijn hijab. Ik schrijf dit met de intentie een ieder te laten begrijpen wat (voor mij) de meerwaarde is van de hijab maar ook mijn persoonlijke ervaring hiermee.
Ik hoop door middel van mijn verhaal in sha Allah een hart onder de riem te kunnen steken bij hen die graag willen maar niet durven of andere omstandigheden die ervoor zorgen dat de drempel hoger ligt. Ik hoop hiermee een ieder die een negatief beeld heeft van de Hijab te kunnen laten inzien hoe persoonlijk deze keuze is, hoeveel men ervoor over kan hebben en hoe weinig het afneemt van jouw persoonlijkheid. Na bijna 10 jaar met de hijab kan ik eerlijk zeggen dat het voor mij niks anders is dan een stuk van mijn identiteit. Maar het meest van alles is het een daad van aanbidding. Omdat ik hou van mijn Heer.
Gelijk na mijn bekering in 2008 wilde ik eigenlijk al beginnen met het dragen van de hijab. Echter vond ik dit heel lastig, puur omdat ik wist dat mijn ouders hier tegen zouden zijn. Dit is natuurlijk geheel te begrijpen, zij zijn niet islamitisch en dan hebben zij ineens een dochter die altijd in een spijkerbroek met een t-shirt liep die een ander pad gaat bewandelen dan zij en zich ook dusdanig uitdraagt. Ik denk dat dat wellicht nog wel het grootste obstakel is voor veel ouders, het feit dat iedereen het kan zien. Vanaf dat punt ben jij ineens een moslim, zo profileer jij je en zo zullen mensen je ook behandelen. Voor ons moslims, en ons bekeerlingen, is dit ook het uitgangspunt. Voor ons iets positiefs en voor hen het tegenovergestelde.
Ik geloof ook dat ouders bang zijn dat hun dochters worden aangevallen, uitgescholden of lastiggevallen. Ze zijn bang dat de hijab gepaard zal gaan met minderwaardige gevoelens ten opzichte van een man. Maar niks is minder waar.
Ik begon direct na mijn bekering dan ook met het dragen van langere tunieken en vesten, ik kocht een wijdere spijkerbroek en pantalons. Ik droeg mijn haar niet meer los en droeg zelfs in de zomer truitjes met colletjes eraan. Het enige wat ontbrak was de hoofddoek.
Dit ging niet onopgemerkt. Van een sportieve meid die niet in een jurkje te hijsen was ineens overgestapt naar jurken, lange vesten enzovoorts.
Ik weet nog dat mijn vader mij soms nog echt wel kon complimenteren, die had geen idee wat erachter zat. Hij vond het chique en mij een echte dame in mijn nieuwe kleding.
Vlak na mijn bekering was de zomervakantie, die stond gelijk aan 4 weken strijd. Ik wilde geen bikini meer dragen en zwom dan ook niet meer met mijn familie. Iedereen die mij kent weet wat een ontzettende waterrat ik ben. Ik wilde heel graag zwemmen, maar ik wilde dan een burkini. Ik was er alleen nog niet aan toe dit thuis te vertellen, dus zwom ik niet.
Ik zonderde mij enorm af omdat ik mij soms eenzaam voelde in mijn keuze en er speelde destijds nog andere factoren mee dat ik in mijzelf keerde. Ik wilde het graag goed doen, zowel islamitisch gezien als ten opzichte van hen, maar mijn familie begreep hier natuurlijk niks van.
Alleen mijn zusje was op de hoogte van mijn beslissing en die probeerde zoveel mogelijk aan mijn kant te staan.
De ruzies begonnen, mijn moeder had veel vermoedens. Ik bevestige noch ontkende. Ik wist wat ze ervan vond en was té bang om eerlijk te zijn.
School brak aan, en soubhana allah met de eerste schooldag brak ook de eerste dag van de Ramadan aan.
Mijn eerste Ramadan.. ik was zó blij soubhana allah!
Ondanks dat vasten destijds echt onmogelijk leek met mijn thuissituatie wist ik er altijd iets van te maken of mij ergens onderuit te praten thuis.. Alhamdoellilaah.
Ik had de hijab al een paar keer opgedaan als ik alleen was, ik had hem dan ook al 3 dagen in mijn tas zitten.
Ik wilde hem zó graag dragen soubhana allah.. Ik herinner het mij nog zo ontzettend goed.
Ik kon elk moment van de dag wel huilen, zo graag wilde ik het.. Maar de angst was immens.
Ik wist dat mijn ouders er compleet tegen zouden zijn.
De derde dag van de Ramadan fietste ik naar school, en ik kon het niet meer. Ik kon het niet meer verdragen om hem niet te dragen. Ik wilde niet tegenover Allah komen te staan en het niet geprobeerd hebben.. Ik wist dat de kans bestond dat de situatie dusdanig zou escaleren dat ik nog niet met zekerheid kon zeggen dat ik standvastig zou blijven.. Maar ik bedacht me 'dan weet ik het tenminste'.
Ik fietste een klein stukje een bos in en stond stil. Zonder spiegel zette ik mijn hijab op. Precies zoals ik al zo vaak had gedaan voor de spiegel.
Met overheersende opluchting en trots maar ook angst fietste ik naar school..
Er is die dag vooral heel positief gereageerd alhamdoellilaah! Sommige mensen waren verbijsterd maar de meesten hadden het wel zien aankomen.
Ik zat destijds op een hele diverse school, en zij waren eigenlijk wel al van alles gewend.
Ik heb voor een jaar lang mijn hoofddoek op de hoek van de straat opgedaan, ondanks dat mijn moeder al dezelfde week erachter was gekomen dat ik hem droeg en mijn vader een kleine 2 maanden erna.
Zij waren, zoals verwacht, enorm tegen mijn bekering en de hijab. Dit deed mij veel verdriet, ik was nooit het type kind dat tegen haar ouders inging.
Maar ik voelde het in mijn binnenste.. Ik wilde dit met mijn gehele hart.
Ik kijk soms terug op die tijd en besef dan opnieuw dat alle kracht en alle standvastigheid afkomstig is van Allah Soubhana wa Ta'allah.. Want de kracht die ik toen voelde.. soubhana allah..
Ik wist altijd dat ik op een dag het leven zou kunnen leiden als de moslim die ik wilde zijn.. In sha allah..
En ik was altijd bereid al te bouwen aan de toekomst die ik wenste. De hijab was hier voor mij een onderdeel van.
Na ruim een half jaar poppenkast met op en af doen op de hoek van de straat, ruzies, beproevingen en tegenwerking was ik het zat onderhand wel een beetje zat.
Mijn ouders wisten van mijn hoofddoek maar van hen moest hij bewust op de hoek van de straat af en wilde zij er niets van weten. Dit bracht bij mij een heel dubbel en schijnheilig gevoel teweeg.
Ook voelde ik mij niet geaccepteerd thuis, en ik wist dat dit wel was waar ik uiteindelijk heen wilde.
Ook mijn familie (tantes, ooms enzovoorts) hadden mij nog niet gezien met mijn hijab en dit vond ik heel moeilijk.
Op een zekere middag eiste mijn moeder dat ik mee zou gaan naar de verjaardag van mijn neef, waar ik niet heen wilde zonder mijn hoofddoek.
Ik ging die dag na school niet naar huis in de hoop dat ze weg zouden gaan zonder mij.
Opeens stonden mijn moeder, stiefvader, zus en broertje in de auto voor school.
Ik liep met knikkende knieën naar de auto en ging zitten met mijn hoofddoek.
Het was één van de meest beangstigende momenten van mijn leven, maar alhamdoellilaah had Allah Soubhana wa Ta'allah mij kracht en Sabr gegeven in deze situatie.
Ondanks dat er in de auto enkel lelijk werd gedaan bleef ik als verstijfd zitten denkende 'ik heb hem op.. dat is stap 1. Hij is op. Nu moeten ze enkel nog wennen'.
Ik vergeet nooit meer dat mijn nicht de deur opende en tegen mij zei: "Wat ben je mooi!".
Mijn hele familie reageerde positief. Geschokt maar positief!
Alhamdoellilaah!
Het was voor mij een begin! Een begin dat ik naar binnen en naar buiten mocht met de hijab op.
Bij mijn vader liep alles nog stroever.
In de zomervakantie heb ik enorm mijn best gedaan mijn familie op allemaal vlakken tegemoet te komen en daarna kon ik ook daar de schijn niet meer ophouden. Vlak na de zomervakantie opende mijn stiefmoeder haar nieuwe kapperszaak en hield een grote opening. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en, vergezeld door mijn lieve vriendin die destijds zelf niet eens hoofddoek droeg, ben ik aangekomen in een lange jurk met mijn hijab op.
Voor even was er complete shock en was iedereen compleet uit het veld geslagen.
Maar al gauw doorbraken een aantal mensen de spanning, en met name mijn opa. Hij pakte mij bij mijn schouders en vroeg mij of ik nog steeds dezelfde persoon was. Ik bevestigde dat.
Hij keek mij in mijn ogen aan en zei toen: Daar kan geen doekje wat aan veranderen!.
En daarmee wist ik dat hij het accepteerde. En met zijn rol als hoofd van de familie wist ik dat dit betekende dat de rest ook wel moest bijdraaien.
En alhamdoellilaah, dat is zeker gebeurt!
Door de jaren heen ben ik wel eens van stijl veranderd, ik heb kort pantalons gedragen maar ben eigenlijk al vrij snel overgegaan op lange jurken en de abaya.
Ik heb heel kort stretchjurkjes gedragen, wél wijd maar tot net boven de enkel.
Ik heb door de jaren heen geworsteld met khimaar en inmiddels draag ik hem alhamdoellilaah al bijna 1,5 jaar.
Mijn hijab is een belangrijk onderdeel van mijn identiteit, alhamdoellilaah.
Inmiddels is mijn omgeving eraan gewend en staan ook zij er heel ontspannen tegenover. Omdat uiteindelijk een hijab niet verandert wie je bent van binnen.
Ik heb mijzelf losgemaakt van seksualisering en beoordeeld worden op mijn lichaam en dat heeft voor mij enkel deuren geopend.
Ik vond het niet fijn om beoordeeld te worden op basis van mijn uiterlijk.
Nu beoordelen mensen mij op basis van vooroordelen en mijn religie, een barrière die ik als makkelijker te overbruggen ervaar.
Het is namelijk simpel, accepteer mij of accepteer mij niet, ik slaap er niet minder op.
IK ben blij met mijn beslissing alhamdoellilaah.
En wat voor 'obstakels' het ook op mijn pad heeft gebracht, ik heb nooit getwijfeld over mijn hijab omdat het voor mij een onderdeel is van wie ik ben.
Een statement en een aanbidding en een Fard die ik wil naleven!
Ik werk op een VO-school waar ik toen ik begon de enige was met een hijab (en dan nog een khimaar!) waar ik volledig geaccepteerd wordt in het team en bij de leerlingen.
Ik zit hier meer op mijn plek dan ik ooit gedacht had te ervaren.
Ze houden rekening met mij en mijn religie, met halalvlees, met de Ramadan en mijn religie hoef ik niet voor mijzelf te houden.
Ik bespreek het openlijk met de leerlingen en ook in het docententeam en zij ervaren het binnen de school als een verrijking en niet als een soort last.
Mijn vriendinnenkring is zeer divers wat betreft uiterlijk, want ondanks dat ik mijzelf sluier wil niet zeggen dat ik ineens intolerant sta tegenover dames die dit nog lastig vinden.
Ik vind in mijn religie rust en liefde en bescherming.
Ik ervaar de hijab ook als dusdanig, het is een statement naar de wereld dat ik hou van Allah Azza wa Djall en Zijn regels wens na te leven.
Het is als een bescherming voor de vrouwen en een gunst. Ik ervaar het niet als een last.
Alhamdoellilaah!
Een ieder die overweegt hijab te dragen maar bang is nog niet 'goed genoeg te zijn' wil ik zeggen: Dat is niet mogelijk. Als jij dit wilt doen omwille van Allah Soubhana wa Ta'allah dan zal Hij je bijstaan om zaken te vergemakkelijken. De hijab kan een middel zijn om dichter bij Hem te komen en andere zwakten en zonden achterwege te laten in sha Allah.
En de onzinnige trend die heerst waarbij dames met hijab maar perfect moeten zijn.. Daar wil ik het volgende over zeggen. Niemand is perfect. Dat is ook het doel er niet van. Bijvoorbeeld het beluisteren van muziek, ongeacht of je hijab draagt of niet is en blijft niet toegestaan. Echter is het niet ineens erger wanneer een meisje met hijab dit doet.
Ook hoor ik velen zeggen dat ze bang zijn om de hijab weer af te doen. Niemand kan in de toekomst kijken oughty. Het valt nooit zeker te zeggen dat je nooit terug zult vallen. Maar beter probeer je dag in dag uit de regels van Allah Azza wa Djall zo goed mogelijk na te leven in plaats van te leven in angst voor het onbekende. Vallen en opstaan akhawaat. En alhamdoellilaah is onze Heer een Heer die vergevingsgezind is. Alhamdoellilaah is Hij ar-Rahman en ar-Rahim.
Laat je niet weerhouden door het beeld wat de maatschappij heeft geschetst van wie jij moet zijn en het stappenplan dat jij volgens hen moet volgen. Over dit 'stappenplan' zal ik in sha Allah binnenkort ook een blog schrijven.
Wees zuiver in jouw beslissingen. Doe du'a dat Allah Azza wa Djall het voor jou vergemakkelijkt en trek je niets aan van anderen. De maatschappij hunkert naar vrouwen die stellig zijn in hun keuzes en laten zien dat het heus anders kan!
Moge Allah Azza wa Djall een ieder van ons leiden, standvastig maken en houden en ons doen behoren tot hen die zullen welslagen, ameen!
Reacties
Een reactie posten