My lovestory

Salaamoe Aleykoem wa Rahmatullahi wa Barakatuhu akhawaat,

Once upon a time there was little me.
Door de jaren heen misschien verhard, maar in de kern zo zacht als een donut.
Ik was het type meisje die beschikte over wat men ook wel "een romantische kijk op het leven" noemt.
Mij oom en tante kende elkaar al vanaf hun 15e en zijn tot de dag van vandaag samen. Dit vond ik altijd het meest romantische idee.
Dat je elkaar treft op jonge leeftijd en het leven samen doorgaat.
Het was dan ook een stille wens van mij om de liefde van mijn leven te vinden op mijn 15e en daar (in sha Allah) de rest van mijn leven mee door te brengen.
15 jaar. Een leeftijd waarbij men schamper lacht. Op je 15e heb jij toch nog geen idee wie je nou eigenlijk bent, hoe kunnen dan al zulke keuzes gemaakt worden?
Hoe kun je dan al weten wat je wilt in het leven? Hoe kun je dan al van jezelf verwachten dat je in staat bent zulke keuzes te maken?

Op mijn 15e ben ik daadwerkelijk verliefd geworden. En niet een beetje, een hartstochtelijke liefde vol passie en perfectie. Een liefde zo diep en intens dat mijn leven alleen nog maar bestaat in het licht van deze alomvattende liefde. Een liefde die dusver stand heeft gehouden, ondanks tegenslag en beproevingen. Ondanks tranen en soms zelfs een gebroken hart. Op mijn 15e heb ik niet de liefde van mijn leven, mijn partner ontmoet. Op mijn 15e vond ik Allah Soubhana wa Ta'allah, Zijn Godsdienst en Zijn boodschapper Sallalahoe aleiyhie wa salaam. En het was een liefde die mij volledig heeft overdonderd en overrompeld. Het is mijn wens om op mijn 15e in staat te zijn een beslissing te nemen en hieraan vast te houden, niet krampachtig maar met vertrouwen en zekerheid!
Ondanks dat men dacht dat ik 'er wel overheen zou groeien' bleek dit de beste beslissing van mijn leven, alhamdoellilaah!
Uiteindelijk is het niet 'mijn beslissing geweest' enkel de leiding van Allah Soubhana wa Ta'allah.
Ik was niet op zoek.
Ik was niet bang of labiel of wanhopig.
Ik vond het en kon er niet omheen.
Zo voel ik mij tot de dag van vandaag soubhana allah. Mijn religie is alles voor mij. Alhamdoellilaah.
Het was geen opwelling of een 'fling'.
Het is een liefde die enkel toeneemt. Alsof mijn leven pas begon vanaf dat punt..
Alsof ik aan het slaapwandelen was en ik wakker werd.
Zo voel ik mij nog iedere dag..
En het zat hem in de kleine dingen voor mij, het zat hem in het beeld van de toekomst die ik altijd heel eng had gevonden.. Maar met de Islaam in mijn leven werd de toekomst ineens rooskleurig.
Ik was niet meer bang, niet meer bezorgd..
Ik ging met gespreide armen het leven in.
Als ik van school naar huis fietste nam ik een omweg, fietsend door Rotterdam-Noord, de Zwartjanstraat en het Oude Noorden.. Dromend van het leven dat ik in sha Allah op een dag zou hebben.
Dromend van een leven als moslim, mijn dagen verslijten in de moskeeën, de Woorden van Allah reciterend. Een man vinden waarmee ik op de weg van Allah kon gaan leven.
Ik zag mijzelf al lopen, in een khimaar met mijn man met een baardje naast mij.
Het was bijna tastbaar.. Maar nog zo ver weg.
Ik werkte bij de Marokkaanse bakker, niet om de floes maar om het gevoel..
De moslims die binnenkwamen, de geur van vers brood, omringd door moslims, het gebed tijdig kunnen verrichten en genietend van een lezing op mijn Blackberry wanneer het rustig was.
Ik zocht dit soort plekken bewust op.
Ik wilde Islaam, ik wilde het voelen, het proeven.
Dit is iets wat je wellicht niet zult begrijpen als geboren moslim uit een moslimgezin.
Maar voor mij, voor velen, is dit alles.
Alles.
Thuis ontbreekt die sfeer. Je kan het wellicht in je kamertje brengen maar altijd ontbreekt er iets.
Toen ik 2 jaar geleden mijn eigen huisje kreeg en mijn bruiloft aan het plannen was ging ik al vaak naar het huis toe. Ik ging zitten in een hoekje van de woonkamer.
Er lag nog geen vloer, de verwarming deed het niet. Het was ijskoud. Maar ik zat er en keek om mij heen en ik kon het bijna zien.
Ik kon mijzelf bijna zien zitten op de bank, mijn man naast mij en samen een lezing kijken of de Qur'an bestuderen..
Makkahlive op de achtergrond.
Het heeft mij altijd op het been gehouden. Dit vooruitzicht. En ik vertrouwde erop dat die dag zou komen.
Men kijkt soms naar mij, mijn leven en ze bestempelen mij als iemand die 'geluk' heeft.
Allereerst geloof ik niet in geluk.
Maar vooral wil ik zeggen, het vereist Sabr. Het vereist vallen en opstaan. Het vereist Sabr. Het vereist tranen. Het vereist Sabr. Het vereist geloof en vertrouwen in Allah Soubhana wa Ta'allah. En het vereist Sabr.
Maar op een dag zul je wakker worden en om je heen kijken en je zult beseffen dat alles wat je ooit vreesde. Alles waar je ooit bang voor was. It happend. En ik ben hier nog steeds.
Ik ben niet meer bang. Er is niets wat Allah al-Bari op ons pad plaatst wat wij niet aankunnen.
En dan zul je beseffen dat alles waar je ooit voor gebeden hebt nu van jou is.
Dat je eindelijk het leven leidt zoals jij wilde.
Alhamdoellilaah.
Zorg dat je dankbaar bent akhawaat.
Zorg dat je het beseft.
Grijp het met twee handen vast, besef het en wees dankbaar..
Uit jouw dankbaarheid door je in de religie te storten.
Met je armen wijd open en een hart vol overgave.
Zoals toen je 15 was en je het voor het eerst vond.
Alhamdoellilaah.