Storytime: 10 years of Islaam
Salaamoe Aleykoem wa Rahmatullahi wa Barakatuhu akhawaat,
Dit is de tijd vanaf mijn geboorte tot mijn 15e levensjaar. Ik wil er niet te uitgebreid op ingaan. Wat echter wel nuttig is om te weten is dat ik atheïstisch ben opgevoed. Ook ben ik alle jaren van mijn leven ontzettend sportief geweest. Ik beoefende meerdere sporten waaronder paardrijden en ik speelde zeer intensief waterpolo. Op mijn 14e kreeg ik astma en ben ik vrij abrupt met alles gestopt. Ik heb toen nog een korte periode intensief gedanst. Echter, ben ik hier na mijn bekering mee gestopt.
Ik was van mijzelf zeer nieuwsgierig naar de wereld. Mijn ouders hebben mij altijd dusdanig opgevoed. Ik heb in mijn jonge jaren jong geleerd om bepaalde verantwoordelijkheden te dragen (ik kan je wel vertellen dat ik dit niet altijd met even veel plezier en zorg deed), ik had een verzorgende rol binnen mijn gezin (als oudere zus), ik was sentimenteel maar ook zeer filantropisch ingesteld. Op jonge leeftijd was ik al zeer wereldwijs en al niet meer heel snel onder de indruk van bepaalde zaken. Dit zorgde voor een bepaalde mate aan (emotionele) zelfstandigheid, eigenwijsheid maar ook het gevoel dat ik erg op mijzelf was aangewezen. Ik heb actief deelgenomen aan het debatteam van mijn school en besteedde hier, met name na de constatering van mijn astma en het minderen met sporten, veel tijd in. Destijds (2008) was er veel ophef over de film van Geert Wilers: Fitna. Hierdoor diende ik ook in het politiek debat mee te kunnen spreken over de islam. Ik zat op een zeer diverse school en had zelf een vriendengroep die dan ook zeer divers was. Ik ben mij gaan verdiepen in de islam, onder anderen omdat ik een standpunt in wilde nemen op basis van opgedane voorkennis. Dit werd van mij gevraagd onder anderen vanuit het debatteam. Daarnaast had ik zelf islamitische mensen om mij heen, en ik geloofde simpelweg niet dat de islam zo'n slechte religie kon zijn als de media vaak presenteerde. Ik geloofde wellicht niet in God, maar ik heb altijd geloofd in meer. Ook hier met name uit ervaringen die ik zélf opgedaan heb. Sommige dingen die simpelweg niet te verklaren waren vanuit het atheïsme waar mijn ouders in geloven. Ik ben niet zoekend geweest, maar ik stond altijd open. Open voor nieuwe dingen, open voor nieuwe gedachtengoeden enzovoorts. Toen de islam op mijn pad kwam was dit voor mij een verademing..
Ik herinner het mij nog goed. Soubhana Allah.
Mijn hele leven ben ik afgeschilderd als 'preuts' en hoewel ik uit een zeer Nederlandse buurt kwam uit een zeer Nederlandse familie ben ik altijd een soort buitenbeentje geweest.
Men begreep mijn gedachtengang vaak niet, en veel te vaak werd ik afgeschilderd als apart.
Op jonge leeftijd had ik mij hier al een soort bij neergelegd.
Ik was 'anders'.
Toen ik de islam vond, toen besefte ik dat heel veel van de dingen die altijd als 'vreemd' zijn afgeschilderd eigenlijk helemaal niet vreemd waren.
Beter zelfs, er was een gehele religie met mensen die op heel veel vlakken waarde hechtte aan zaken waar ik ook altijd veel waarde aan hechtte:
Kuisheid, eerlijkheid, wijsheid, filantropie, bewustzijn van jouw daden enzovoorts.
Voor mij was het dan ook alsof ik heel lang onder water had gezeten en ik boven kwam.
Alsof ik de heldere lucht voor het eerst kon zien.
Het was geen proces, het was een besef die wellicht een fractie van een seconde nodig had om mij te vullen en mijn beeld voor altijd te veranderen.
Mijn geloof in Allah Soubhana wa Ta'allah was alsof ik wakker werd na jaren slaapwandelen. Het maakte mij alert. Het maakte mij sterk. En na het moment dat ik geloofde heeft dit nooit gewankeld, alhamdoellilaah.
Ik wist het zeker..
Bijna dagelijks wordt mij wel gevraagd naar 'mijn weg naar de islam'. Men vraagt mij hoe ik tot deze beslissing gekomen ben. Maar gek genoeg wordt er nagenoeg nooit gevraagd waarom ik dit (bijna) 10 jaar later nog steeds vol overgave (alhamdoellilaah) volg.
Er wordt wel gevraagd 'vonden jouw ouders dat niet moeilijk?' maar eigenlijk nooit 'hoe moeilijk was het voor jou?'.
Het is voor mij een ontzettend persoonlijk verhaal. Het is mijn leven vanaf mijn 15e levensjaar soubhana Allah..
Ik zal dan ook mijn best doen zo open mogelijk te spreken maar hierbij wel mijn privacy in acht nemend in sha allah.
Ik wil namelijk hier niet enkel vertellen over datgene wat mij bracht tot de religie maar ook de reis die ik doorgemaakt heb vanaf het moment dat ik mijn shahada deed. Ik vind dit onderdeel persoonlijk namelijk misschien nog wel waardevoller dan het deel ervoor.
Ik wil namelijk hier niet enkel vertellen over datgene wat mij bracht tot de religie maar ook de reis die ik doorgemaakt heb vanaf het moment dat ik mijn shahada deed. Ik vind dit onderdeel persoonlijk namelijk misschien nog wel waardevoller dan het deel ervoor.
Allereerst wil ik jou, mijn lezer, waarschuwen..
Trek nog geen zak popcorn open, dit wordt geen Netflix bekeringsverhaal..
Trek nog geen zak popcorn open, dit wordt geen Netflix bekeringsverhaal..
Dit is een poging tot de omschrijving van vooral het emotionele aspect van de bekering en mijn leven als moslim sindsdien.
Jahiliyya
Ik was van mijzelf zeer nieuwsgierig naar de wereld. Mijn ouders hebben mij altijd dusdanig opgevoed. Ik heb in mijn jonge jaren jong geleerd om bepaalde verantwoordelijkheden te dragen (ik kan je wel vertellen dat ik dit niet altijd met even veel plezier en zorg deed), ik had een verzorgende rol binnen mijn gezin (als oudere zus), ik was sentimenteel maar ook zeer filantropisch ingesteld. Op jonge leeftijd was ik al zeer wereldwijs en al niet meer heel snel onder de indruk van bepaalde zaken. Dit zorgde voor een bepaalde mate aan (emotionele) zelfstandigheid, eigenwijsheid maar ook het gevoel dat ik erg op mijzelf was aangewezen. Ik heb actief deelgenomen aan het debatteam van mijn school en besteedde hier, met name na de constatering van mijn astma en het minderen met sporten, veel tijd in. Destijds (2008) was er veel ophef over de film van Geert Wilers: Fitna. Hierdoor diende ik ook in het politiek debat mee te kunnen spreken over de islam. Ik zat op een zeer diverse school en had zelf een vriendengroep die dan ook zeer divers was. Ik ben mij gaan verdiepen in de islam, onder anderen omdat ik een standpunt in wilde nemen op basis van opgedane voorkennis. Dit werd van mij gevraagd onder anderen vanuit het debatteam. Daarnaast had ik zelf islamitische mensen om mij heen, en ik geloofde simpelweg niet dat de islam zo'n slechte religie kon zijn als de media vaak presenteerde. Ik geloofde wellicht niet in God, maar ik heb altijd geloofd in meer. Ook hier met name uit ervaringen die ik zélf opgedaan heb. Sommige dingen die simpelweg niet te verklaren waren vanuit het atheïsme waar mijn ouders in geloven. Ik ben niet zoekend geweest, maar ik stond altijd open. Open voor nieuwe dingen, open voor nieuwe gedachtengoeden enzovoorts. Toen de islam op mijn pad kwam was dit voor mij een verademing..
Ik herinner het mij nog goed. Soubhana Allah.
Mijn hele leven ben ik afgeschilderd als 'preuts' en hoewel ik uit een zeer Nederlandse buurt kwam uit een zeer Nederlandse familie ben ik altijd een soort buitenbeentje geweest.
Men begreep mijn gedachtengang vaak niet, en veel te vaak werd ik afgeschilderd als apart.
Op jonge leeftijd had ik mij hier al een soort bij neergelegd.
Ik was 'anders'.
Toen ik de islam vond, toen besefte ik dat heel veel van de dingen die altijd als 'vreemd' zijn afgeschilderd eigenlijk helemaal niet vreemd waren.
Beter zelfs, er was een gehele religie met mensen die op heel veel vlakken waarde hechtte aan zaken waar ik ook altijd veel waarde aan hechtte:
Kuisheid, eerlijkheid, wijsheid, filantropie, bewustzijn van jouw daden enzovoorts.
Voor mij was het dan ook alsof ik heel lang onder water had gezeten en ik boven kwam.
Alsof ik de heldere lucht voor het eerst kon zien.
Het was geen proces, het was een besef die wellicht een fractie van een seconde nodig had om mij te vullen en mijn beeld voor altijd te veranderen.
Mijn geloof in Allah Soubhana wa Ta'allah was alsof ik wakker werd na jaren slaapwandelen. Het maakte mij alert. Het maakte mij sterk. En na het moment dat ik geloofde heeft dit nooit gewankeld, alhamdoellilaah.
Ik wist het zeker..
Ashadoe an la illaha illa Allah, wa ashadoe anna Muhammadan wa Rasoeloeh
begin mei 2008
Nadat ik besefte dat ik geloofde in de islam sloeg er een enorme angst toe. Ik wist dat mijn ouders het niet eens zouden zijn met mijn keuze. Begrijpelijk. Niet alleen was ik nog maar 15 jaar oud, ik wilde ook nog eens bekeren naar een religie die geheel vreemd was voor hen. Ik bleef dan ook kort haken op het obstakel dat ik het hen moest gaan vertellen. Zo vaak zat ik met één van hen en wilde ik het zeggen. Ik wist gewoon echt niet hoe, soubhana Allah. Ik wist niet hoe ik het kon uitleggen op een manier die niet overkwam alsof ik mij tegen hen keerde. Die over zou komen alsof ik mijn rug zou keren tegen alles waar ik mee ben opgevoed. Ik wilde echter niet doorleven als 'niet-moslim'. Ik was angstig dat ik zou komen te overlijden en dan geen moslim zou zijn..
Ik geloofde dat Allah Azza wa Djall mij bij zou staan zolang ik het maar zou proberen..
Ik besloot uiteindelijk mijn shahada te doen, enkel mijn zusje wist hiervan en nog één vriendin.
Mijn zusje heeft vanaf dag 1 achter mij gestaan!
Ze was destijds 9 en kwam nog thuis van school met een boek over aardrijkskunde ofzo waarin er een hoofdstuk besteedt was aan Rasoelallah Sallalahoe aleiyhie wa Salaam.
Hoofddoek, bidden, vasten, moskee.. Het maakte haar niets uit.
Ze heeft dan ook nooit ook maar iets anders gedaan dan accepterend en liefhebbend tegenover mij gestaan.
Ik ben meerdere keren onderdeel geweest van schoolprojecten die voor mij nooit anders hebben aangevoeld dan ware acceptatie en zelfs trots.
Verder hield ik mijn bekering de eerste periode voor mijzelf.
Ik geloofde dat Allah Azza wa Djall mij bij zou staan zolang ik het maar zou proberen..
Ik besloot uiteindelijk mijn shahada te doen, enkel mijn zusje wist hiervan en nog één vriendin.
Mijn zusje heeft vanaf dag 1 achter mij gestaan!
Ze was destijds 9 en kwam nog thuis van school met een boek over aardrijkskunde ofzo waarin er een hoofdstuk besteedt was aan Rasoelallah Sallalahoe aleiyhie wa Salaam.
Hoofddoek, bidden, vasten, moskee.. Het maakte haar niets uit.
Ze heeft dan ook nooit ook maar iets anders gedaan dan accepterend en liefhebbend tegenover mij gestaan.
Ik ben meerdere keren onderdeel geweest van schoolprojecten die voor mij nooit anders hebben aangevoeld dan ware acceptatie en zelfs trots.
Verder hield ik mijn bekering de eerste periode voor mijzelf.
Hoewel ik voelde in alles dat de islam de waarheid is, wist ik dat de enige manier waarop ik mijn keuze zou kunnen verdedigen tegen mijn omgeving zou zijn door het maar gewoon te gaan leven.
Ik begon gelijk met het leren bidden (klik voor de site die ik gebruikte). Ook ging ik mij anders kleden, anders gedragen en veel kennis opdoen.
Ik zocht contact met moslims op school en online die mij veel bijleerde, vertelde en waar ik veel mee op kon trekken.
Ne 4 maanden heb ik voor het eerst mijn hoofddoek opgedaan naar school toe. Ik zal in een andere blog hier uitgebreid over vertellen in sha Allah.
Al sneller dan ik verwacht had kwamen mijn ouders erachter. En als verwacht waren zij niet blij met mijn beslissing. Niet die van de islam en ook niet die van mijn hijab.
Er is 4,5 jaar lang veel strijd geweest om de keuze die ik gemaakt heb. Ik ben alhamdoellilaah altijd standvastig gebleven in mijn keuze.
Er is 4,5 jaar lang veel strijd geweest om de keuze die ik gemaakt heb. Ik ben alhamdoellilaah altijd standvastig gebleven in mijn keuze.
Na 4,5 jaar escaleerde het dusdanig thuis dat ik dacht dat er geen weg terug meer zou zijn. Maar alhamdoellilaah heeft mijn moeder mij toen opgehaald na mijn werk en mij mee naar huis genomen waar zij mij vertelde dat ze mij vanaf die dag zou accepteren.
Dat ze zo boos was geweest dat ik deze keuze had gemaakt, maar dat ze liever een leven mét mij had dan zonder mij.
Dat ze zo boos was geweest dat ik deze keuze had gemaakt, maar dat ze liever een leven mét mij had dan zonder mij.
Alhamdoellilaah.
En zo is het gegaan. Mijn moeder is mijn steunpilaar en mijn grootste vertrouweling.
Zij staat achter mij, gelooft in mij, en alhamdoellilaah kan ik inmiddels volmondig zeggen dat wij sterker en hechter zijn dan ooit te voren.
Alhamdoellilaah!
Ik heb gedurende deze jaren alhamdoellilaah altijd de hijab gedragen en mijn uiterste best gedaan zo goed mogelijk te praktiseren.
Zoals dit helaas meestal gaat is dit gepaard gegaan met wat ups en downs maar alhamdoellilaah ben ik altijd vrij consistent geweest in mijn geloof en het belijden hiervan.
Alhamdoellilaah.
En zo is het gegaan. Mijn moeder is mijn steunpilaar en mijn grootste vertrouweling.
Zij staat achter mij, gelooft in mij, en alhamdoellilaah kan ik inmiddels volmondig zeggen dat wij sterker en hechter zijn dan ooit te voren.
Alhamdoellilaah!
Ik heb gedurende deze jaren alhamdoellilaah altijd de hijab gedragen en mijn uiterste best gedaan zo goed mogelijk te praktiseren.
Zoals dit helaas meestal gaat is dit gepaard gegaan met wat ups en downs maar alhamdoellilaah ben ik altijd vrij consistent geweest in mijn geloof en het belijden hiervan.
Alhamdoellilaah.
Een islamitische school
Bijna 3 jaar na mijn bekering kwam ik, met veel tegenwerking, terecht op een islamitische school. Ik had door de onrust na mijn bekering school op een vrij laag pitje gedraaid. Ik was geslaagd voor het VMBO-TL een jaar na mijn bekering. Echter wilde ik wel doorleren en wist ik totaal nog niet wat ik wilde doen als beroep. Ik ben toen naar de HAVO gegaan, daarna naar het MBO en toen weer terug naar de HAVO. De enige school die bereid was mij aan te nemen was een islamitische middelbare school. Ik was heel blij, mijn ouders echter wat minder. Maar na de nodige gesprekken en het feit dat ik inmiddels 18 jaar was zorgde ervoor dat mijn ouders zich erbij neerlegde.
Alhamdoellilaah.
Dit was een hele eigen ervaring. Ik was de enige Nederlandse leerling op de school. Ik heb hier niet altijd de lessen gevolgd en kwam soms lange perioden niet naar school.
Maar over het algemeen heeft mijn 1,5 jaar tijd op deze school mij enorm goed gedaan.
Ik vond het soms confronterend om leerlingen te zien met hun islamitische ouders en gezinnen en hoe 'normaal' sommige zaken voor hen waren die voor mij eigenlijk helemaal niet normaal waren.
Maar over het algemeen heeft mijn 1,5 jaar tijd op deze school mij enorm goed gedaan.
Ik vond het soms confronterend om leerlingen te zien met hun islamitische ouders en gezinnen en hoe 'normaal' sommige zaken voor hen waren die voor mij eigenlijk helemaal niet normaal waren.
Wat zelfs zaken waren waar ik heel hard voor heb moeten vechten of misschien zelfs nog steeds wel deed.
Alhamdoellilaah natuurlijk voor alles.
Ik zat goed op mijn plek daar op school en binnen de moslimgemeenschap heb ik mij alhamdoellilaah nooit een buitenbeentje gevoeld.
In een eerdere blog heb ik omschreven welke affiniteit ik voelde met de andere culturen.
Ik heb mij hier dan ook nooit echt een vreemdeling in gevoeld.
Ik heb mij hier dan ook nooit echt een vreemdeling in gevoeld.
Alhamdoellilaah.
Mijn plek in de ummah
Ik heb ervaren dat veel (Nederlandse) bekeerde broeders en zusters soms moeite ondervinden met het vinden van een plek binnen de ummah.
Dit omdat het niet enkel vereist dat je over wat kennis beschikt van de religie, maar regelmatig wordt er toch ook verwacht dat je het nodige begrijpt over verschillende culturen.
Ook heb je lef nodig, zelfstandigheid en bereidheid tot initiatief om jezelf te manifesteren binnen de gemeenschap.
Dit vind ik soms een gebrek. Ik vind dat de moslimummah bekeerlingen met open armen dient te ontvangen, vooral ervan uitgaande dat alles voor hen nieuw is.
Dit vind ik soms een gebrek. Ik vind dat de moslimummah bekeerlingen met open armen dient te ontvangen, vooral ervan uitgaande dat alles voor hen nieuw is.
Ook zou ik graag zien dat veel van de broeders en zusters een dosis empathie en inlevingsvermogen meebrengen aangezien er vaak veel meer komt kijken bij zo'n bekering dan je denkt.
En niet alleen een beetje een lastige familie tijd maar ook het plaatsen van vraagtekens bij nagenoeg alles wat jij vanaf jongs af aan al hebt meegekregen.
Jouw 'normaal' moet bijgesteld worden.
Dit is een proces.
Dit is een proces.
Als ik soms zie hoe meedogenloos wij soms onderling zijn dan moet ik echt slikken..
En bekeerlingen gaan hier simpelweg aan onderdoor.
Zij kunnen regelmatig sociaal geïsoleerd raken en zich zelfs te eenzaam voelen om vol te houden.
Alhamdoellilaah heeft Allah Azza wa Djall mij gesterkt.
Ik ben pittig, eigenwijs en sociaal en ik denk dat dit de combinatie is geweest die ervoor gezorgd heeft dat ik mijn plek kon vinden binnen de ummah.
Ook mijn kennis en inleving in verschillende culturen heeft mij veel geholpen alhamdoellilaah.
Ik ben gezegend met een enorm uiteenlopende omgeving op cultureel & etnisch gebied.
Een fijne vaste vriendengroep alhamdoellilaah, bestaande uit verschillende typen dames met verschillende achtergronden.
Maar het zijn allemaal open, ruimdenkende vrouwen met een eigen mening.
Alhamdoellilaah!
Ook heeft mijn huwelijk mij enorm gesterkt de afgelopen 2 jaar alhamdoellilaah.
Married
Op mijn 23e ben ik alhamdoellilaah in het huwelijk getreden met de liefde van mijn leven. Dat is inmiddels bijna 2 jaar geleden. Ik zal in sha Allah een aparte blog schrijven waarin ik hier over vertel.
Echter heeft mijn man mij enkel enorm gesterkt in mijn geloof.
Moge Allah Azza wa Djall hem zegenen en van hem houden, ameen.
Samen met hem ben ik gesterkt in mijn deen, aan het leren en aan het groeien alhamdoellilaah.
Samen met hem ben ik gesterkt in mijn deen, aan het leren en aan het groeien alhamdoellilaah.
Mijn man is enorm accepterend en, anders dan veel andere Marokkanen, kan hij heel makkelijk zeggen dat wij iets (cultureels) achterwege laten omwille van Allah.
Ik ben heel dankbaar dat Allah Azza wa Djall mij met hem heeft samengebracht op deze dunya alhamdoellilaah.
Ik ben heel blij dat ik met hem een islamitisch bestaan op kan bouwen, in een huis waar enkel halalvlees ligt, de adhaan afspeelt wanneer het tijd is, er lezingen en Quran gedraaid worden, geen afbeeldingen aan de muren hangen, er dhikr wordt verricht, samen wordt gebeden enzovoorts.
Ik ben heel dankbaar dat Allah Azza wa Djall mij met hem heeft samengebracht op deze dunya alhamdoellilaah.
Ik ben heel blij dat ik met hem een islamitisch bestaan op kan bouwen, in een huis waar enkel halalvlees ligt, de adhaan afspeelt wanneer het tijd is, er lezingen en Quran gedraaid worden, geen afbeeldingen aan de muren hangen, er dhikr wordt verricht, samen wordt gebeden enzovoorts.
Ik heb alhamdoellilaah de zegening om pal naast een moskee te wonen.. Een ware bekeerlingendroom.
Alhamdoellilaah!
Over een kleine 3 maanden ben ik in sha Allah 10 jaar moslim. Alhamdoellilaah. Deze 10 jaar zijn de moeilijkste jaren geweest van mijn leven. Maar vooral ook de aller aller beste!
Het is alsof ik slaapwandelde, en nu al 10 jaar klaarwakker ben. Alhamdoellilaah.
De islam heeft mij gesterkt als persoon en als mens. Ik wil er enkel verder en verder in groeien in sha Allah.. Meer en meer leren!
Ik kan mij mijn leven niet meer voorstellen zonder de islam.. Soubhana Allah..
Dat de keuze van een 15 jarig meisje uiteindelijk zou uitmonden op een liefde die na 10 jaar niet verminderd maar zelfs vermeerderd is.
Alhamdoellilaah.
Alhamdoellilaah.
Hoe meer ik de weg van Allah volg, hoe meer ik wil.
Hoe meer ik wil leren en ondervinden..
Soubhana Allah.
Mijn bekering was de beste keuze van mijn hele leven, alhamdoellilaah!
Moge Allah Azza wa Djall een ieder van ons leiden, standvastig maken en houden en ons doen behoren tot hen die zullen welslagen, ameen!
Reacties
Een reactie posten